Natural History Museum: «στο χρονοντούλαπο της φύσης»
Δεν είναι εύκολο να εξηγήσεις ούτε να περιγράψεις τα δημιουργήματα της φύσης. Στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου, ίσως το πιο «ενημερωμένο» στον κόσμο όσον αφορά στα σχετικά εκθέματα, απομυθοποίησα για λίγο την ανθρώπινη «πληρότητα» και «δόξασα» την εξέλιξή της μέσα σε ένα φυσικό περιβάλλον το οποίο, όπως διαπίστωσα, μόνο προβλέψιμο δεν είναι…
Ήταν από τις λίγες φορές που η φαντασία μου οργίασε τόσο, ώστε να μεταφέρομαι –τουλάχιστον χρονικά και υπό ρεαλιστικές συνθήκες– δισεκατομμύρια χρόνια στο παρελθόν. Βλέπετε, το θέαμα και μόνο 70.000.000 αντικειμένων, χωρισμένων σε 5 κύριες συλλογές (ζωολογία, βοτανική, ορυκτολογία, εντομολογία και παλαιοντολογία) δεν το συναντάς και κάθε μέρα.
Η περιήγησή μας ξεκίνησε, αφού πρώτα οι φύλακες στην είσοδο έλεγξαν τις τσάντες όλης της παρέας (στο Λονδίνο ήμασταν) και αφού ρώτησα αν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω τη φωτογραφική μου μηχανή. Μετά το πέρας των διαδικαστικών, μπήκαμε σε αυτό το κτήριο γοτθικού ρυθμού που απ’ έξω –αλλά κι από μέσα– έμοιαζε με πύργο. Α! Εισιτήριο δεν πληρώσαμε…
Μόλις μισό βήμα μετά την είσοδο μας «υποδέχτηκε» ένας τεραστίων διαστάσεων δεινόσαυρος με τροχισμένα δοντάκια, ο οποίος καταλάμβανε με την κορμοστασιά του σχεδόν όλη τη σάλα.
Με το χάρτη του μουσείου ανά χείρας (απαραίτητο «αξεσουάρ») ξεκινήσαμε να περιδιαβαίνουμε εν τάχει και επιλεκτικά (γιατί θα χρειαζόμασταν δυο μέρες για να το δούμε όλο) τις συλλογές, οι οποίες χωρίζονταν σε χρωματικές ζώνες, εκτός από την Κεντρική Ζώνη στο ισόγειο.
Εκεί δέσποζαν τα ομοιώματα δεινοσαύρων και άλλων λιγότερο απειλητικών ζώων, τα οποία εκτίθονταν προς τέρψη όσων έχουν εντρυφήσει στην προϊστορική περίοδο, αλλά και εκείνων που έρχονταν για πρώτη φορά σε επαφή μαζί της, προκαλώντας σε όλους ανεξαιρέτως απερίγραπτο δέος.
Στην Πορτοκαλί Ζώνη, όπου στεγάζεται το Κέντρο του Δαρβίνου, αυτό που τραβάει τα βλέμματα των επισκεπτών είναι ένας κήπος άγριας ομορφιάς γεμάτος φυτά και ζώα.
Στην Μπλε Ζώνη τα ομοιώματα των ζώων, όπως της μπλε φάλαινας, η ιστορία των δεινοσαύρων, καθώς και το ομοίωμα ενός Τυραννόσαυρου Ρεξ, το οποίο κουνιόταν και έβγαζε έναν τρομακτικό ήχο, είχαν αρκετό ενδιαφέρον. Εκεί, όμως, που σπαταλήσαμε αρκετό χρόνο ήταν στα τεστ νοημοσύνης, στα οποία ο καθένας πασχίζει να αποδείξει την ευρυμάθειά του.
Στην Πράσινη Ζώνη, η οποία –για να πω τη μαύρη αλήθεια– ήταν βαρετή ως εκεί που δεν πήγαινε, το μόνο που μου κίνησε την περιέργεια ήταν ο κορμός μιας σεκόγιας, ο οποίος δέσποζε στη σκάλα του δεύτερου ορόφου.
Τελικά, η πιο ρεαλιστική και η πιο ενδιαφέρουσα ήταν η Κόκκινη Ζώνη. Κι αυτό για την πληθώρα των γνώσεων που αποκομίσαμε, καθώς εκεί «κουνηθήκαμε» στο «ρυθμό» μερικών ρίχτερ, συλλέξαμε πληροφορίες για το φαινόμενο του Εγκέλαδου και τις εκρήξεις των ηφαιστείων και βιώσαμε από κοντά τη διόλου ευκαταφρόνητη διαδικασία της μετατροπής ενός πολύτιμου ορυκτού σε κόσμημα.
Το τέλος της περιήγησής μας μας βρήκε στο κατάστημα του μουσείου. Εκεί τα κορίτσια της παρέας γέμισαν σακουλάκια με πολύχρωμες πέτρες, ενώ οι άντρες περιοριστήκαμε σε αγορές διάφορων ευρεσιτεχνιών –που πωλούνταν έναντι αρκετών λιρών. Πριν φύγουμε, δεν παραλείψαμε να περάσουμε από το εστιατόριο του μουσείου για ένα σνακ –το οποίο πληρώσαμε χρυσό. Ελπίζουμε να μην συμβεί το ίδιο και με το αντίτιμο της εισόδου...
