Γιαούρτι αλά politik
Ντόρα Μπακογιάννη, Θανάσης Παπαγεωργίου, Κωστής Χατζηδάκης, Άγγελος Τόλκας , Απόστολος Κακλαμάνης, Πάρις Κουκουλόπουλος, Χρήστος Μαγκούφης, Μαρία Μίχου, Στέφανος Τζουμάκας, Γιώργος Παπαμανώλης και Κατερίνα Φαρμάκη είναι μερικά μόνο από τα πολιτικά πρόσωπα που προπηλακίστηκαν από αγανακτισμένους πολίτες. Η λεκτική ή ακόμα και η σωματική βία ενάντια σε πολιτικά πρόσωπα αποτελεί πλέον κομμάτι της καθημερινότητας μας.
Πολίτες και στελέχη κομμάτων βρίσκονται σε καθημερινή διαμάχη ενώ οι επιθέσεις και οι δημόσιοι προπηλακισμοί αρχίζουν να παίρνουν διαστάσεις κοινωνικού φαινομένου. Το δυνάμει πολιτικό δυναμικό της χώρας θεωρεί πως οι αντι-συγκεντρώσεις είναι τα καλύτερα αντίποινα στα όσα περνάει ο ελληνικός λαός εξαιτίας των οικονομικών μέτρων και της κακής διαχείρισης σε κοινωνικό-οικονομικό επίπεδο από το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Ποιος, όμως, είναι πραγματικά υπεύθυνος για την κατάσταση που βιώνουμε;
Εμείς, που δώσαμε το δικαίωμα στους πολιτικούς να μας εκπροσωπούν ή αυτοί που εκμεταλλεύονται, μέχρις εσχάτων, αυτό το προνόμιο;
Συγγνώμη, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δε θα πάρω το μέρος όσων απρόσκοπτα γιαουρτώνουν και επιτίθενται σε πολιτικούς. Πρέπει κάποια στιγμή να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να καταλάβουμε πως η ελευθερία της επιλογής συνιστά σημαντική ευθύνη. Άλλωστε, όπως είπε κάποτε ο Τρότσκι «η ευθύνη γεννιέται όταν δε λέμε έγκαιρα όχι».
Δεν έχω καμία πρόθεση να το «παίξω» αλλά κρίνοντας την πράξη αυτή καθαυτή,τη βρίσκω βαθιά αντιδημοκρατική.
Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ασκεί λεκτική ή σωματική βία σε κανέναν και για οποιονδήποτε λόγο. Έχει όμως το αναφαίρετο δικαίωμα να διαδηλώνει ειρηνικά και να παραθέτει τα δικά του επιχειρήματα διατυπώνοντας έτσι τον απαραίτητο αντίλογο.
Ωστόσο, είναι τρομερά υποκριτικό να απαξιώνουμε το πολιτικό σύστημα της χώρας και τους τριακόσιους της Βουλής εφόσον ήταν στο χέρι μας να αποφασίσουμε για την εκλογή τους και κατ’ επέκταση για το μέλλον της χώρας. Και είναι ακόμα πιο οξύμωρο το γεγονός ότι στις επόμενες εκλογές πάλι θα τους ψηφίσουμε. Γιατί πολύ απλά δεν έχουμε τη δύναμη να αποτινάξουμε από πάνω μας τη δύναμη της συνήθειας ή τη σχέση συμφερόντων που πολλοί από εμάς μπορεί να έχουμε αναπτύξει.
Και για να δικαιολογήσω τα όσα γράφω σας έχω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε πόσο ευθυνόφοβοι είμαστε ώστε να συνειδητοποιήσουμε πως η λύση ξεκινάει με την παραδοχή του προβλήματος. Την εποχή των «αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα με αφορμή ένα ρεπορτάζ που έκανα, ρωτούσα ανθρώπους κάθε ηλικίας το εξής απλό: «Γιατί αγανακτείτε; Εσείς δεν τους ψηφίσατε;». Όλοι έλεγαν όχι. Μόνο μία κοπέλα 22 ετών παραδέχτηκε πως έκανε το λάθος να τους ψηφίσει. Μόνο ένα κορίτσι ανάμεσα σε εκατοντάδες πολίτες και μάλιστα, ένα κορίτσι που είχε ψηφίσει μόλις μία φορά στη ζωή του.
Και για να κλείσω θα δανειστώ μία διαχρονική φράση του Φρανσουα Ντε Λα Ροσφουκό που περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την αέναη μάχη μεταξύ πολιτικών και πολιτών: «Οι διαμάχες δε θα κρατούσαν τόσο πολύ, αν έφταιγε μόνο ο ένας».
Φυλάξτε, λοιπόν, τα γιαουρτάκια σας γιατί έρχεται πείνα…
