Να απολογηθούμε γι’αυτό(;)

Σε μια αποστροφή της κρίσης, η μέρα σήμερα μοιάζει να είναι αισιόδοξη. Ο πιτσιρικάς που τρέχει κόντρα στον άνεμο κρατώντας τον χαρταετό ψηλά, λίγα τετράγωνα παραπέρα ο ταραμάς, η λαγάνα και τα καλαμαράκια να συνοδεύουν το κρασί. Και τα «όπα», οι χοροί, τα γέλια, τα λόγια.

Βιώσαμε την αφθονία όλα αυτά τα χρόνια και πρέπει να απολογηθούμε γι’αυτό(;). «Ζήσαμε», πώς το είπανε να δεις, «την εποχή της φούσκας!». Ναι, ίσως. Ίσως να ντύσαμε τις αφεντιές μας μπομπονιέρες και να τις προσφέραμε αφειδώς στην κακή μας διάθεση λέγοντας, «να μας ζήσει». Ναι, να μας ζήσει η ζωή που δε ζήσαμε. Θέλαμε να πιστεύουμε πως θα κρατούσε για πολύ! Όμως, είμαστε ρεαλιστές εμείς οι Έλληνες. Με ρεαλισμό ζούμε στο σουρεαλισμό μας. Ξέραμε πως ήταν πρόσκαιρο.

Ίσως θέλαμε να εξαργυρώσουμε σε χαρά όλα εκείνα τα προηγούμενα χρόνια της μιζέριας. Να απολογηθούμε γι’αυτό(;).

Ξόδεψε ο Έλληνας, πέρασε καλά όλα αυτά τα χρόνια, γλέντησε και τώρα πρέπει να απολογηθεί. Δαιμονοποιήσαμε την εξωστρέφεια. Μας έπεισαν πως πρέπει να το κάνουμε.

Ο καιρός σήμερα είναι βροχερός και η κίνηση στους δρόμους αρκετή.

«Κοίτα, έχει φτάσει ψηλά!»

«Τώρα, έρχομαι να βοηθήσω. Αμόλα καλούμπα».

Φαίνεται πως δε θα βάλουμε μυαλό, κι αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο. Σε καιρούς εσωστρεφείς εμείς θα πάμε κόντρα. Όπως μπορεί ο καθένας μας. Με ευρώ ή με χαμόγελο. Θα τη βγάλουμε…

Καλή σαρακοστή!