Η φωνή που μας έμαθε μπάσκετ
Τον συμπαθούσες ή τον αντιπαθούσες. Μα σίγουρα τον εκτιμούσες. Ο Φίλιππος Συρίγος μιλούσε και τον άκουγες με προσοχή, είτε συμφωνούσες μαζί του είτε όχι. Γιατί πολύ απλά ήξερε πάντα τι έλεγε. Τις γνώσεις του πάνω στο μπάσκετ και τον αθλητισμό δεν τις αμφισβήτησε κανείς, ούτε την τόλμη του να πει πράγματα που πολλοί σκέφτονταν μα κανείς άλλος δεν τολμούσε να πει.
Για το ποιος ήταν ο Φίλιππος Συρίγος θα πουν και θα γράψουν πολλοί. Το αξίζει άλλωστε. Για μένα ο Συρίγος ήταν και είναι ένα από τα ακλόνητα σύμβολα μιας εποχής. Ένας από τους δύο-τρεις πιονέρους που με τη φωνή τους μας έμαθαν τι είναι μπάσκετ. Ο Συρίγος, ο Σκουντής, ο Καρύδας…
Τον θυμάμαι στα πρώτα παιχνίδια που είδα στη ζωή μου, πιτσιρικάς ακόμα, σε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση, να περιγράφει ένα απίστευτο παιχνίδι Γιουγκοσλάβων εναντίον Σοβιετικών με τους τελευταίους να κερδίζουν στο τέλος χάρη σε απανωτά τρίποντα και τα μοιραία βήματα κάποιου 19χρονου Ντίβατς… Όχι πως ήξερα ή καταλάβαινα ποιος περιγράφει· η φωνή όμως ήταν πάντα η ίδια.
Όπως κι ένα χρόνο αργότερα, στην Αθήνα πια, όταν κολλημένοι στις τηλεοράσεις σταυροκοπούσαμε τις οθόνες για να βάλει ο Γκάλης άλλο ένα καλάθι, να πάρουμε τους Γιουγκοσλάβους, τους Ιταλούς, ξανά τους Γιουγκοσλάβους, κι έπειτα, στον τελικό πια, τους ανίκητους Σοβιετικούς. Κι ας έλεγε και ξανάλεγε ο Συρίγος στην παράταση πως «η πρόκριση είναι τόσο κοντά…» γιατί, όπως παραδέχτηκε κι εκείνος αργότερα, «τα ‘χα κι εγώ χαμένα, δεν ήξερα τι έλεγα»… Με τα καλάθια του Γκάλη, του Γιαννάκη, με τις βολές του Καμπούρη πήραμε το κύπελλο· με τη φωνή του Συρίγου όμως συνειδητοποιήσαμε πως «η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης!»
Ο Συρίγος ήταν έπειτα και στις ευρωπαϊκές περιπέτειες του Άρη: «Ω, είναι κλοπή!..» τον θυμάμαι να αναστενάζει για ένα άδικο φάουλ στο τελευταίο δευτερόλεπτο υπέρ της Μπαρτσελόνα (που εν τέλει δεν στοίχισε στον Άρη).
Αργότερα, μεγαλώνοντας κι εγώ, άρχισα να καταλαβαίνω περισσότερα από μπάσκετ. Ήταν τα χρόνια του Ολυμπιακού του Ιωαννίδη, στο δρόμο προς το Τελ Αβίβ και την Σαραγόσα. Στα μικρόφωνα των φάιναλ φορ ήταν ο Βασίλης Σκουντής, όμως ο Συρίγος μετέδιδε τους αγώνες καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς. Είχα τότε την αίσθηση πως υποστήριζε απροκάλυπτα τον Ολυμπιακό, θυμάμαι πως είχα σπάσει άπειρα στυλό πετώντας τα έξαλλος πάνω στην τηλεόραση, όταν τον άκουγα να «δοξολογεί» (όπως πίστευα) τον Φασούλα και τον Τάρπλεϊ…
Τα χρόνια έπειτα πέρασαν· ο Φίλιππος Συρίγος ήταν πάντα ο αιρετικός, ο καταγγελτικός λόγος, ο αντίθετος στους Ολυμπιακούς Αγώνες και στη χιονοστοιβάδα των χρεών που έβλεπε να έρχονται και κανείς δεν τον πίστευε. Η δολοφονική απόπειρα εναντίον του, το φθινόπωρο του 2004 σόκαρε. Όμως δεν τον λύγισε.
Η είδηση του θανάτου του, χτες το βράδυ, έπειτα από πολύχρονη πάλη με την επάρατη νόσο, ήταν ακόμα ένα σοκ. «Γαμώτο, τι συμβαίνει επιτέλους;» Μετά τον Γιώργο Κολοκυθά και τον Γιώργο Αμερικάνο, το μπάσκετ μας χάνει άλλη μια από τις σημαίες του. Διάβασα το σχόλιο κάποιου φιλάθλου που έλεγε πως ο Συρίγος ήταν ο Διακογιάννης του μπάσκετ. Απολύτως εύστοχο. Για μας που μεγαλώσαμε με τη φωνή του Συρίγου, χάνεται ακόμη ένα σύμβολο. Να πάρει, χάνουμε ένα-ένα τα σημεία αναφοράς μας. Άλλον έναν αναντικατάστατο…
