Δεν είμαι αυτός που γερνάει μαζί μου

Για δεύτερη χρονιά, το θεατρικό του Αλέξανδρου Χούντα έρχεται να «μιλήσει» για τη φιλία, τα φύλλα, τα στερεότυπα και τον χρόνο που περνάει, και να μας θυμίσει ότι μπορεί να μην γερνάμε με τον εαυτό μας αλλά σίγουρα γερνάμε με εκείνους που έχουμε επιλέξει να έχουμε δίπλα μας.

Στη σκηνή του θεάτρου Victoria, Μαγνησίας 5 και 3ης Σεπτεμβρίου 119, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 και για 70 λεπτά, ο Αλέξανδρος Χούντας, η Μαρία Νάκου και ο Διονύσης Στραβοράβδης πρωταγωνιστούν στη σύγχρονη κωμωδία κοινωνικού χαρακτήρα και καταστάσεων. Μια ηλικιωμένη γυναίκα με γεροντική άνοια που αντιμετωπίζει τη ζωή με το δικό της κωμικό τρόπο, μια τρανσέξουαλ μέσης ηλικίας που επιβιώνει με τον τσαμπουκά και την αλήθεια της και μία γεροντοκόρη-μισάνθρωπος που ‘’στάζει φαρμάκι’’ για όλους και για όλα. Τρείς κωμικοτραγικοί χαρακτήρες της ζωής κάνουν την επανάσταση τους, πάνε κόντρα στα στερεότυπα που τους ‘’φόρεσε’’ η κοινωνία και τολμούν να πούν όσα ποτέ δεν είπαν.

Ελλάδα του τότε, του τώρα, του αύριο. Ίσως κάποια άλλη χώρα κάπου στον κόσμο. Ένα σπίτι, μια τηλεόραση, γάτες που είναι ορατά αόρατες. Μυρωδιά από άρωμα τριαντάφυλλο, λεμόνι, μαντηλάκια αρωματικά, και ναφθαλίνη. Κλεισούρα. Ξαφνικά λες και το σαλόνι του σπιτιού μετατρέπεται σε σκηνή, πίστας, θεάτρου, μπαρ, μπουάτ. Η μουσική γίνεται έκφραση και ο ήλιος που με δυσκολία διαπερνάει τις γρίλιες έρχεται να μετατρέψει το σαλόνι στο πιο λογικό θέατρο του παραλόγου.

Τρεις γυναίκες, με όλη τη σημασία της λέξης. Όχι, όχι γυναίκες, εξάλλου τα γηρατειά δεν έχουν φύλλο, σωστά; Τρεις ηλικιωμένες γυναίκες. Με τη βεντάλια στα δάχτυλα γεμάτα πανάδες. Με το κοντρόλ της τηλεόρασης στα ζαρωμένα χέρια. Με την πούδρα να προσπαθεί να καλύψει αυτό που προδίδει ο χρόνος. Η παρακμή της σάρκας, η έλλειψη ζωντάνιας, η έλλειψη χρόνου για περισσότερες εμπειρίες. Να σου πάλι αυτή η λέξη. Χρόνος. Ξαφνικά όλα αλλάζουν και πάλι, λες και το μυαλό, η ψυχή, η καρδιά διαχωρίζεται από το σώμα, αυτό το εύθραυστο και κουρασμένο σώμα.

Οι «γιαγιάδες» συμπληρώνουν η μία την άλλη. Αξιολάτρευτες, εκνευριστικές, μίζερες, αισθησιακές ακόμη (η μία από αυτές τουλάχιστον), με τη γλύκα των χρόνων που βαραίνουν την πλάτη τους, με την πίκρα των όσων δεν έζησαν να εξωτερικεύεται ως χολή από τα ζαρωμένα χείλια τους, με τις κωμικοτραγικές καταστάσεις που βιώνουν καθώς διανύουν την τρίτη ηλικία. Μας παίρνουν από το χέρι και μας βάζουν μέσα στη ζωή τους. Τα «χρυσά κορίτσια» μιας εποχής που μας προσπερνάει, μας ζητάνε μέσα από τις καλά κρυμμένες κουβέντες τους και την παραξενιά τους να τις προσέξουμε, να τις αγαπήσουμε, να τις κοιτάξουμε. Αν δεν το κάνουμε, δεν τους καίγεται καρφί, εξάλλου τα έχουνε «φάει τα ψωμιά» τους. Έχουν όμως τόσα πολλά να δώσουν, γιατί μπορεί να έχει γεράσει το κορμί τους αλλά μαζί με το κορμί τους δεν γέρασε ποτέ η ψυχή τους. Εκτός ίσως από τη γεροντοκόρη, που παραμένει ανέγγιχτη και αθώα όχι σεξουαλικά αλλά ψυχικά μόνο και μόνο επειδή αντλεί ενέργεια και αγάπη από τις άλλες δυο. Ποιος άλλος εξάλλου θα μπορούσε να μας αντέξει, όταν εμείς δεν αντέχουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, πέρα από τους ανθρώπους που μας αγαπάνε για αυτό που πραγματικά είμαστε;