Τα λουκέτα της αγάπης

Με το σύνθημα "No love locks" η κυβέρνηση της Γαλλίας προσπαθεί εδώ και λίγο καιρό να αντιμετωπίσει έναν περίεργο "θεσμό".

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα ερωτευμένο ζευγάρι στη Σερβία. Λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Νάντια ερωτεύτηκε τον Ρέζλα, έναν αξιωματικό. Αποφάσισαν λοιπόν να αρραβωνιαστούν πριν ο Ρέζλα φύγει για τον πόλεμο. Κατά τη διάρκεια του πολέμου όμως βρέθηκε στην Κέρκυρα και εκεί αγάπησε μια άλλη γυναίκα. Η Νάντια δεν μπόρεσε ποτέ να γιατρευτεί από την ερωτική απογοήτευση και πέθανε λίγο καιρό αργότερα. Έκτοτε οι κοπέλες της Vrnjačka Banja για να προστατεύσουν τις σχέσεις τους έγραφαν τα ονόματά τους καθώς και τα ονόματα των αγαπημένων τους σε ένα λουκέτο όπου το τοποθετούσαν στην γέφυρα που συναντιόταν η Νάντια και ο Ρέζλα. Ύστερα, πετούσαν τα κλειδιά στο ποτάμι για να κλειδώσουν την αγάπη τους για πάντα. Αυτή λοιπόν είναι η μία εκδοχή για το φαινόμενο «των λουκέτων της αγάπης».

Ωστόσο, υπάρχει και μια άλλη πιθανή εξήγηση, σύμφωνα με την οποία η ιδέα ανήκει σε έναν Ιταλό συγγραφέα. Ο Φεντερίκο Μότσια στο βιβλίο του “Tre metri sopra il cielo’’, περιγράφει μια παρόμοια σκηνή ανάμεσα στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι.

Όπως και να έχει, η μανία των «λουκέτων της αγάπης» εξαπλώθηκε και σχεδόν σε όλον τον κόσμο. Πρόσφατα, τα περίφημα αυτά λουκέτα εθεάθησαν και στην δική μας γέφυρα στον Ισθμό της Κορίνθου. Όμως, τα τελευταία χρόνια έχει προκύψει ένα μικρό προβληματάκι. Ο όγκος των λουκέτων είναι υπερβολικά μεγάλος και έχει αντίκτυπο στις γέφυρες που συνήθως τοποθετούνται. Μόνο στο Παρίσι οι αρχές εκτιμούν ότι στην πεζογέφυρα «Pont des Arts» το συνολικό βάρος τους ξεπερνά τους 93 τόνους, υποχρεώνοντας τις αρχές  να λάβουν μέτρα. «Κάθε δύο εβδομάδες οι αρχές της πόλης αντικαθιστούν την κατασκευή όπου τοποθετούνται οι κλειδαριές και «δύο εβδομάδες μετά είναι και πάλι γεμάτη» υποστηρίζουν. Αν και αρκετοί από τους πολίτες του Παρισιού συμφωνούν με τις παραπάνω θέσεις, τα λουκέτα συνεχίζουν να βρίσκονται στην θέση τους. Πώς να κρύψεις άλλωστε τον έρωτα;