Ζητούνται ήρωες

Επιτέλους κοιμόμαστε ήσυχοι. Ο αναρχικός σταμάτησε την απεργία πείνας, ανένηψε και σιτίζεται κανονικά. Και το λέω με πραγματική ανακούφιση αν και υποπτεύομαι ότι τώρα θα μπούμε σε άλλο τριπάκι: τι έφαγε, πόσο έφαγε και ποιος του χτύπησε την πλατούλα για να ρευτεί...

Η ανακούφιση μου, ωστόσο, δεν έχει να κάνει με ανθρωπιστικούς λόγους. Δεν περιμένεις τέτοιους συναισθηματισμούς από κυνικούς ανθρώπους. Έχει να κάνει με καθαρή ιδιοτέλεια μιας και -τώρα που τελείωσε το πανηγύρι- θα σταματήσουν και τα ουρλιαχτά των υποστηρικτών του.

Αυτών που -είτε από σκοπιμότητα είτε από γνήσια πνευματική ανεπάρκεια-ψάχνουν ήρωες σε άτυχους και ανόητους ανθρώπους. Σε Γρηγορόπουλους και Ρωμανούς. Σε ανθρώπους που δεν έκαναν τίποτα το ηρωικό και που αποτέλεσαν το τυράκι στην φάκα όλων ημών και, κυρίως, του περίφημου «συστήματος».

Μακάρι όλοι αυτοί που έγιναν έξαλλοι με την απαγόρευση φοίτησης στον Ρωμανό να έδειχναν τον ίδιο ζήλο και για τις χιλιάδες παιδιών που δεν θα μπορέσουν να σπουδάσουν επειδή οι γονείς τους δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά.

Μακάρι όλοι αυτοί που κόπτωνταν τόσο πια για την σίτιση του Ρωμανού να είχαν την ίδια ευαισθησία για την ακούσια ασιτία των μικρών παιδιών που λιποθυμάνε στα σχολεία.

Μακάρι να έδειχναν την ίδια ευαισθησία και συμπαράσταση  στον απεργό πείνας που βρέθηκε στην φυλακή επειδή δεν μπόρεσε-όχι δεν ήθελε- να πληρώσει την εφορία του. Στις οικογένειες των τριών χιλιάδων που αυτοκτόνησαν από οικονομικό αδιέξοδο, στους άστεγους και σε όσους ψάχνουν ξεροκόμματα στα σκουπίδια.

Μακάρι να έκαναν έστω και μισή σοβαρή διαδήλωση για το αγέννητο μωρό της δολοφονημένης από αναρχικούς υπαλλήλου της MARFIN. Ναι, ναι, λαϊκίζω, θα μου πεις. Φίλε, περισσότερος αισχρός λαϊκισμός από τις φράσεις «Μα είναι ένα παιδί» ή «Έχει δικαιώματα» που ακούγεται κάθε φορά που παίζει θέμα με τον Ρωμανό, δεν υπάρχει.

Βρεθήκαμε, λοιπόν, να αναζητούμε ήρωες σε θύματα που η ιστορία τους ήρθε να επιβεβαιώσει το ηθικό τέλμα στο οποίο βρισκόμαστε. Να φωτίσει την σαπίλα που μας περιβάλλει και να υπενθυμίσει ότι ως κοινωνία, ως λαός, ως μονάδες, απλώς τσουλάμε. Βαδίζουμε σαν μαστουρωμένοι έτοιμοι να καταπιούμε αμάσητο οτιδήποτε σερβίρει η εποχή.

Και το χειρότερο; Σε όλο αυτό το κακοστημένο και κακοπαιγμένο θέατρο στέκεις αμήχανος χωρίς να ξέρεις  ποιο ρόλο πρέπει να πάρεις. Του κομπάρσου; Του πρωταγωνιστή; Του υποβολέα; Του θεατή; Ή μήπως να μην μπεις καν να δεις τι παίζει...