A Visual Presentation Project for the Theatrical Play - Pnigmoni

Το χειμώνα του 2013 επισκέφτηκα τον πολυχώρο Vault για να παρακολουθήσω την «Πνιγμονή» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά. Η «Πνιγμονή» ήταν μια από τις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν που πέρασε και συνεχίζεται με επιτυχία για δεύτερη χρονιά. Πριν μερικές ημέρες επισκέφτηκα ξανά το Vault για το καινούργιο έργο του Καρατζιά, σε κείμενο του Παναγιώτη Μπρατάκου, και ενώ ανέβαινα τα σκαλιά προς την αίθουσα, το μάτι μου έπεσε επάνω σε οπτικά ερεθίσματα κρεμασμένα στον τοίχο, που ισορροπούσαν ανάμεσα σε φωτογραφίες και πίνακες ζωγραφικής με μια δόση σουρεαλισμού. Διαφορετικές εικόνες, εμπνευσμένες από τις γυναίκες (τους χαρακτήρες) της Πνιγμονής. Έπρεπε να μάθω ποιος «κρυβόταν πίσω» από αυτά τα δημιουργήματα.

Η Ειρήνη Σταματίου είναι ένα πλάσμα το οποίο μπορεί να σε ξαφνιάσει χωρίς να το προσπαθήσει. Θα μπορούσα να τις αφιερώσω ολόκληρες σελίδες αλλά για τώρα θα αρκεστώ στο δύσκολο έργο του να καταφέρω να μιλήσω μόνο για το κομμάτι που αφορά τη δημιουργία των προαναφερθέντων εικόνων. Η Ειρήνη είναι μια από τις ξεχωριστές γυναίκες που κάνουν την Πνιγμονή την παράσταση που όποιος δεν έχει δει πρέπει να πάει, τώρα. Είναι επίσης μια από τις τρεις γυναίκες που μοιράζονται την «ευθύνη» για τις φωτογραφίες που με είχαν να «χαζεύω» με κίνδυνο να χάσω την έναρξη της παράστασης που είχα πάει να παρακολουθήσω. Της ζήτησα να μου πει τι «κρύβεται» πίσω από αυτό το Project.

Ειρήνη Σταματίου,

Ο Πολυχώρος Vault παρουσιάζει την «Πνιγμονή» σε διασκευή και σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά. Μια εκδοχή του αριστουργήματος του Federico García Lorca " Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα", μεταφέροντας το από την Ισπανία του 1936 στην Ανατολική Τουρκία του σήμερα, με αφορμή τα εγκλήματα τιμής, τον θρησκευτικό φανατισμό, τον πουριτανισμό της κοινωνίας και την απάνθρωπη καταπίεση των γυναικών στις Μουσουλμανικές Χώρες. Το έργο είναι ένα «φωτογραφικό ντοκουμέντο», με φόντο την σκληρή ζωή και τη βουβή απελπισία των γυναικών στα ορεινά χωριά της ανατολικής Τουρκίας, όπου η ηθική είναι συνδεδεμένη με το αίμα και τον θάνατο.

“Ένα φωτογραφικό ντοκουμέντο”…

Αυτή ήταν η φράση που απασχολούσε για μήνες το μυαλό μου.. Μέχρι που ένα βράδυ βρήκε λύτρωση μέσα μου αυτό το “βάσανο” και το δικό μου προσωπικό “Μαρτύριο”…

Μέσα από τη δική μου μάτια. Για να κλείσει αυτό το κεφάλαιο με ήρεμους παλμούς, χωρίς υστερίες και στερήσεις. Στη θεωρία...

Για να περάσω, λοιπόν, στην πράξη, θα πρέπει να διηγηθώ μια ιστορία η οποία ξεκινάει από τα παιδικά μου χρόνια και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Για να ολοκληρωθεί και έμπρακτα.

Όταν ήμουν 3 χρονών μπήκε στη ζωή της οικογένειας μου η Σάντυ. Η Σάντυ ήταν η κολλητή φίλη της μαμάς. Από την Αγγλία. Είχε παντρευτεί τον Kο Τάσο. Από την Ελλάδα. Είχαν 2 παιδιά. Την Τζωρτζίνα και τον Στέφανο. Μεγαλώσαμε μαζί. Αγαπιόμασταν σαν αδέλφια. Μάλιστα μας άρεσε πολύ η ιδέα και λέγαμε και στους φίλους μας πως ήμασταν αδέλφια. Μερικοί μας πίστευαν και νιώθαμε μεγάλη ικανοποίηση που τους είχαμε κοροϊδέψει. Στο γυμνάσιο, η Τζωρτζίνα πήγε με τη μαμά της να ζήσουν στην Αγγλία. Εκεί θα έμενε μέχρι να τελειώσει το σχολείο. Χαθήκαμε. Μετά από κάποια χρόνια εφευρέθη το facebook. Η Τζωρτζίνα με ξαναβρήκε. Μιλήσαμε. Μου είπε πως έγινε φωτογράφος και της είπα πως εγώ έγινα ηθοποιός. Κάναμε μια φωτογράφιση που χρειαζόταν για τη σχολή της. Εγώ λειτούργησα ως το μοντέλο της. Μετά την επανένωση μου με την Tζωρτζίνα (περίπου τέσσερα χρόνια πρίν), λίγες μέρες μετά, γνώρισα την Χριστίνα σε ένα πάρτυ. Ξελαρυγγιαζόμασταν με τους Rage Against The Machine και χορεύαμε dubstep. Κάποια στιγμή, πόνεσαν τα αυτιά μας και τα πόδια μας από την εκκωφαντική μουσική και τον εξαντλητικό χορό και βγήκαμε έξω για τσιγάρο. Πιάσαμε κουβέντα για μουσική, ταινίες, βιβλία και κανονίσαμε να πάμε σύντομα για καφέ. Γίναμε φίλες αμέσως. Η Χριστίνα είναι digital artist. Τη θαύμαζα φοβερά γι' αυτά που μπορούσε να κάνει. Μου φαίνονταν απίστευτα. Ακόμα μου φαίνονται. Μου ζήτησε να φτιάξει μια φωτογραφία μου που είχε τραβήξει η Τζωρτζίνα . Συνεννοήθηκε με την Τζωρτζίνα και εκείνη δέχτηκε να της τη δώσει. Έτσι, οι δύο φίλες μου (η πιο παλιά και η πιο φρέσκια) ‘γίναν κι αυτές φίλες. Αντάλλασσαν γνώμες, πληροφορίες, απόψεις, ιδεές, ακούγε και συμβούλευε η μια την άλλη και εγώ ένιωθα μεγάλη ευχαρίστηση που τις είχα φέρει σε επαφή. Αρχίσαμε να δουλεύουμε μαζί. Στήναμε projects. Μέχρι που και οι γύρω μας, άρχισαν να μας φωνάζουν έτσι. “PROJECT”. Ένα βράδυ, λοιπόν, ενώ με έπαιρνε σιγά-σιγά ο ύπνος, άρχισαν να εμφανίζονται εικόνες μέσα από τα κλειστά μου μάτια. Πάντα υπέφερα από εφιάλτες, αλλά αυτό ήταν κάτι άλλο. Σε καμία περίπτωση εφιάλτης. Σε πανικό σηκώθηκα να γράψω το τί είδα, μη και μου φύγει και το επόμενο πρωί δεν το θυμόμουν. Όταν ξύπνησα, τηλεφώνησα στις φίλες μου και είπα πως θέλω να τις δω άμεσα.

“Νομίζω πως έχω μια καλή ιδέα!”.

Λίγες μέρες μετά ήπιαμε καφέ και μοιράστηκα μαζί τους τη σκέψη μου. Γράψαμε στην κορυφή της σελίδας του τετραδίου “Project Πνιγμονή”. Αυτό ήταν. Μια ιδέα. Μια ιδέα πάνω στο ποιόν του κάθε χαρακτήρα με μια λίγο πιο σουρεαλιστική νότα στα σημεία. Είχαμε 8 εργαλεία, 8 ηθοποιούς για να υλοποιηθεί. Την Αθηνά, την Θεοδώρα, την Γιάννα, την Κίκή, τη Νίκη, την Ανδρομάχη, την Μελισσάνθη. Χρειαζόμασταν και μια πινελιά “υψηλής ραπτικής” για να απογειωθεί. Μια εκπληκτική ενδυματολόγο. Εδώ εμφανίζεται η χαρισματική μου φίλη -Ελένη Μπλέτσα- η οποία επιμελήθηκε το styling με ρούχα της Ourania Kay και του Harris Mitsipoulos (του οποίου το ένα κομμάτι δημιουργήθηκε ειδικά για το project “Πνιγμονή” και τον ευχαριστούμε από καρδιάς γι' αυτό. Είναι μεγάλη μας τιμή). Περάσαμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι μπροστά στον υπολογιστή. Υπήρχαν μέρες που είχαμε πολλή έμπνευση, άλλες καθόλου, ακούσαμε πολλή μουσική, άλλες φορές δεν αντέχαμε ούτε νότα, πονέσαν πολύ τα μάτια μας, το κεφάλι, η μέση…

Το μαγικό είναι πως στην παρουσίαση και οι τρείς μας κοιταχτήκαμε και χωρίς να μιλήσουμε, είπαμε “τα καταφέραμε” .Βγάλαμε το αποτέλεσμα που θέλαμε. Λένε πως μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις. Μακάρι να χρησιμοποιήσαμε σωστά και τις οκτώ χιλιάδες…

Η Ειρήνη Σταματίου παίζει στην παράσταση Πνιγμονή του Δημήτρη Καρατζιά στον Πολυχώρο Vault.

Οι φωτογραφίες είναι από την φωτογράφιση με Concept:

A Visual Presentation Project for the Theatrical Play - Pnigmoni by Surehuinel Georgina Staikou Gigi and Ειρήνη Σταματίου

Και εκτίθενται όλη τη θεατρική σεζόν στον Πολυχώρο Vault.

Digital Manipulation - surehuine.deviantart.com
Photographer Georgina Staikou Gigi
Concept Artist - Ειρήνη Σταματίου
Styling - by Eleni Bletsa (https://www.facebook.com/eleni.bletsa )

Η φωτογράφιση,

Styling: Έλένη Μπλέτσα

Φωτογράφος: Τζωρτζίνα Στάικου

Digital artist: Surehuinel

Concept: Ειρήνη Σταματίου

Georgina Staikou Photography:

Facebook: https://www.facebook.com/staikougeorgina

Official Site: http://www.georginastaikou.com

Surehuinel:

Facebook: https://www.facebook.com/SurehuinelCB