Αναλώσιμοι

Το να γνωρίζεις την αλήθεια είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να την ακολουθήσεις.*

Ένα λογοτεχνικό είδος που κάνει θραύση τα τελευταία είναι το dystopian, το οποίο προέρχεται από δυο δικές μας λέξεις το δυσ- και τον τόπο για να περιγράψει στην ουσία την κακοτοπιά, την αντί ουτοπία. Συνήθως εξελίσσονται στο μέλλον. Hunger games, divergent και maze runner είναι λίγα μόνο από τα παραδείγματα. Κοινός άξονας τις περισσότερες φορές είναι η κατηγοριοποίηση των πολιτών ανάλογα με το status quo της εκάστοτε κυβέρνησης και η χειραγώγηση της μάζας με φαινόμενα όπως η φτώχεια, η θρησκεία και πάει λέγοντας.  Πριν από αρκετό είχα δει μια ταινία που ανήκει στο συγκεκριμένο είδος και βασιζόταν στο βιβλίο του Ishiguro Kazuo "Never let me go". Πρόκειται για την ιστορία τριών παιδιών που μεγαλώνουν σε ένα ορφανοτροφείο που καταλήγουν εκεί όσοι έχουν αμαρτωλούς γονείς ή είναι ανεπιθύμητοι. Όταν μεγαλώσουν αρκετά, τα μισά από αυτά τα παιδιά θα πρέπει να γίνουν δωρητές οργάνων μέχρι να πεθάνουν. Ζουν μόνο για να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο. Κάτι που μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα την παρακάτω είδηση. «Υπό κράτηση θα παραμείνουν δύο αδελφοί από τη Βοστόνη που κατηγορούνται ότι ξυλοκόπησαν έναν άστεγο Μεξικανό και ούρησαν επάνω του, σε μια επίθεση που υποστηρίζουν ότι την εμπνεύστηκαν από τις δηλώσεις που έκανε για τους μετανάστες ο Ντόναλντ Τραμπ, ο δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας που είναι υποψήφιος για το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στις προεδρικές εκλογές του 2016». Άστεγοι, ναρκομανείς, άτομα με αναπηρίες ή ψυχικές διαταραχές, φορείς AIDS. Όλοι πολίτες Β’ κατηγορίας». Μήπως λοιπόν το μέλλον είναι στην πραγματικότητα η αυριανή μέρα;

*Κινέζικη παροιμία