Μια απ-ελπιδα προσπάθεια!
Σ' αυτή την προεκλογική περίοδο-εξπρές, δεν προλάβαμε να δούμε και πολλά. Ούτε έντονες τηλεοπτικές αψιμαχίες είχε ελέω λίστας, ούτε πολλά βιντεάκια στο youtube με παρατράγουδα. Ας είναι καλά τα χιουμοριστικά σποτάκια των κομμάτων. Κάτι το ταξί του Λαφαζάνη, κάτι το δεξί χέρι του μικρού Αλέξη με τον Καμμένο, και το cult το εξασφαλίσαμε και πάλι! Ευτυχώς είχαμε και τα ντιμπέιτ που έδιναν τροφή για κανα τριήμερο. Γενικά όμως έλειπε αυτό το «πάθος» και η ζέση που διακρίναμε σε άλλες περιόδους. Σαν να απείχαν και οι πολιτικοί από αυτές τις εκλογές. Λίγο το καλοκαίρι, λίγο ο ωχαδερφισμός που μας πιάνει εμάς τους Έλληνες όταν κάτι μας συμβαίνει επαναλαμβανόμενα και δεν αλλάζει και τίποτα στην καθημερινότητά μας, και κάπως έτσι φτάσαμε την αποχή στο 45%. Λογικό, αν αναλογιστούμε πως μέσα σε 9 περίπου μήνες κληθήκαμε να πάμε στην κάλπη άλλες δύο φορές.
Την πρώτη ψηφίσαμε την ελπίδα, τη δεύτερη ψηφίσαμε με ελπίδα και την τρίτη στις 20 Σεπτεμβρίου ήταν μια απέλπιδα προσπάθεια για όλους μας να «καθαρίσουμε» μια και καλή με τον διχασμό μέσα μας. Γιατί όταν περίπου το 60% του εκλογικού σώματος φτάνει στην κάλπη και δίνει την ψήφο του σε εκείνους που έφεραν μνημόνια (είτε πρώτο λέγεται, είτε δεύτερο είτε τρίτο) τότε ο καθένας ξεχωριστά βιώνει την δική του προσωπική ήττα.
Δεν ήταν έκπληξη η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ούτε φυσικά η διαφορά του από τη Νέα Δημοκρατία. Μεγαλύτερη έκπληξη προκαλούσαν οι απανωτές δημοσκοπήσεις που κάθε φορά έφερναν Κουμουνδούρου και Συγγρού σε απόσταση ενός... οικοδομικού τετραγώνου παρά το καθαυτό αποτέλεσμα.
Η Νέα Δημοκρατία, για να ξεκινήσουμε από τους ηττημένους, δε «διάβασε» τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ήττας της ούτε τον Ιανουάριο, ούτε τον Ιούνιο. Μπαλώματα και καθόλου αυτοκριτική. Καμία διάθεση ανανέωσης έστω και την ύστατη ώρα, έστω όχι σε επίπεδο ιδεών αλλά σε επίπεδο προσώπων. Η καμπάνια του Τσίπρα για το παλιό και το νέο ήταν αποδεκτή από την επικοινωνιακή τακτική της Νέας Δημοκρατίας. «Έχουμε και την εμπειρία του παλιού αλλά και τη φρεσκάδα του νέου» έλεγαν στη Συγγρού. Μόνο που κανείς δεν τους είπε πως το νέο το είχαν κρύψει πολύ καλά. Ένας Μειμαράκης, εκ παραδρομής αρχηγός. Προσωρινός Πρόεδρος. Υποψήφιο θύμα μιας ακόμη ήττας.
Επτά μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τα όποια τραγικά λάθη και τις όποιες σημαντικές παραλείψεις σε νευραλγικά θέματα δεν μπορούν -ακόμη τουλάχιστον- να εξισωθούν στη συνείδηση του Έλληνα με το χρόνιο πάρτι του δικομματισμού και των εκπροσώπων του. Με ό,τι μας έφερε ως εδώ. Όσο και αν δεν πείθεται, όσο και αν επικρατεί μέσα του η άποψη του «όλοι ίδιοι είναι», ο Έλληνας του σήμερα, στο φώτο φίνις, θα ψηφίζει με γνώμονα τα όσα του έκαναν και όχι με γνώμονα τα όσα πρόκειται να του κάνουν. Ειναι συσσωρευμένη η οργή και δεν αρκούν μερικοί μήνες λάθος χειρισμών για να την ξεπεράσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τη διαφαινόμενη φθορά του τελικά βγήκε δυναμωμένος πολιτικά και απαλλαγμένος από τα «βαρίδια» της δραχμολαγνείας. Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου και η Λαϊκή τους Ενότητα πέρασαν στο Πάνθεον μαζί με τους απανταχού ιστορικά επαναστατημένους αριστερούς που έβαζαν διαχρονικά το λιθαράκι τους στη διάσπαση της αριστεράς. Αριστερά; Νέος Ανδρέας; Ποιος ξέρει; Ο Τσίπρας πάντως θα κληθεί να εκμεταλλευτεί τη δεύτερη ευκαιρία που ίσως θα είναι και η τελευταία του. Μοναδική παραφωνία ο έτερος του κυβερνητικού σχήματος, ο Πάνος Καμμένος. Γιατί μπορεί το βράδυ των εκλογών να φάνηκαν όλα αγγελικά πλασμένα στη Κλαυθμώνος με αγκαλιές και φιλιά ανάμεσα στην ηγεσία των δύο κομμάτων, όμως το κατά πόσο θα είναι βιώσιμο το σχήμα όταν θα κληθούν να ψηφίσουν τα επί μέρους μέτρα του 3ου μνημονίου μένει να το δούμε.
Όπως μένει να δούμε και τη σχέση των δύο κυβερνητικών εταίρων με το ΠΑΣΟΚ που ήταν ο δεύτερος νικητής των εκλογών και που θα είναι ο υποψήφιος «παίκτης» σε περίπτωση «τριγμών» στο κυβερνητικό σχήμα. Αξιόλογο το come back του άλλοτε κραταιού κόμματος που δείχνει πως ακόμη έχει σφυγμό έστω και συμπράττοντας με τη ΔΗΜΑΡ.
Η Χρυσή Αυγή ως τρίτο κόμμα για δεύτερη φορά μας θυμίζει πως δεν είναι αστείο. Χαίρει ιδιαίτερης αξιολόγησης γιατί ακόμα και χαλαρή να είναι η ψήφος -κάτι που δεν ξέρω κάτα πόσο είναι αληθινό- τα κριτήρια που οδηγούν όλο και περισσότερους να το επιλέγουν σε σχέση με ένα άλλο πρέπει να εξηγηθούν. Ιδιαίτερα όταν ο αρχηγός αυτού του μορφώματος λίγες μέρες πριν τις εκλογές ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Η επιτομή της εγκληματικής οργάνωσης.
Πάντως «χαλαρή» ψήφος υπήρξε σίγουρα σ' αυτές τις εκλογές και δόθηκε στο Βασίλη Λεβέντη. Η Ένωση Κεντρώων αποτελεί το παράδειγμα του «ο επιμένων νικά» και ο πάλαι ποτέ τηλεστάρ δικαιώθηκε μετά από περίπου μία 20ετία μπαίνοντας σχετικά άνετα στη Βουλή. Εκεί βέβαια δε θα έχει την ευκαιρία να κεράσει μια πίτσα τον Πάνο Παναγιωτόπουλο όπως ο δεύτερος είχε κάνει σε εκπομπή του στο μακρινό 1994 καθώς ο τελευταίος δεν κατάφερε να μπει στην Βουλή. Περαστικά του...
Ο μεγάλος ηττημένος πάντως αυτής της εκλογικής αναμέτρησης δεν ήταν η Νέα Δημοκρατία αλλά το ΠΟΤΑΜΙ. Ετοιμο να πει ναι σε όλα, να μπει σε οποιοδήποτε σχήμα με «μοναδικό μέλημα την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας» το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη άρχισε να μοιάζει με απελπισμένη σύζυγο, που όσο και να την κερατώνεις, όσο και να αργείς το βράδυ στο σπίτι εκείνη θα είναι πάντα εκεί να σε περιμένει. Κι αυτή η εμμονή στη συνεργασία πήγαζε από την προσδοκία οτι θα καταλάβει την τρίτη θέση που τελικά δεν το κατάφερε.
Στόχος των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πλέον είναι η μακροημέρευση μιας κυβέρνησης που θα εφαρμόσει το μνημόνιο χωρίς απώλειες και θα δώσει προοπτική αν όχι τετραετίας τουλάχιστον διετίας καθώς το ενδεχόμενο σύντομης προσφυγής στην κάλπη θα ήταν η καταστροφή των λεγόμενων μικρών κομμάτων που τώρα μπήκαν στη Βουλή. Τα κριτήρια θα αλλάξουν και το κλίμα θα πολωθεί με κερδισμένο το δικομματισμό.
Στα γρήγορα...
Μέρος της προεκλογικής καμπάνιας της Νέας Δημοκρατίας επικεντρώθηκε στην ανεργία. Δουλειές, δουλειές, καλύτερες δουλειές όπως έλεγε και ο Μητσοτάκης το 91'.
Δεν "σκόραρε" το Ποτάμι και ο Θεοδωράκης έθεσε τον εαυτό του στη διάθεση της διοίκησης... Γιώργο ακούς;
Η ευγλωττία του Λεβέντη και τα πολιτικά του επιχειρήματα με άφησαν άφωνο. «Ο Καμμένος είναι δεξιός και ο Τσίπρας που αποκαλεί τον εαυτό του αριστερό δεν πρέπει να συγκυβερνήσει μαζί του». Να λόλα ένα μήλο.
Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είναι πρόεδρος της Λαϊκής Ενότητας.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι πρόεδρος της Λαϊκής Ενότητας.
Τι; Δεν είναι έτσι;
Ζήτησε και τη βοήθεια της Παναγίας ο Πάνος Καμμένος. Ορθώς έπραξε γιατί αν περιμέναμε μόνο από κεινον...
Έκρυψαν οι τηλεοπτικές φάσες τη φωτό του Ανδρέα πίσω από τη Φώφη στον μετεκλογικό της λόγο. Που σαι Ανδρέα για να δεις τον Αλέξη της αλλαγής.
Τα ηλικιακά όρια των υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκαν. Φάνηκε ξεκάθαρα στις εικόνες από τη «γιορτή» που στήθηκε στην Κλαυθμώνος με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Η ελπίδα ήτανε νια και γέρασε;
Πάντως μεγαλύτερη δικαίωση για τον ΣΥΡΙΖΑ από την μη είσοδο της Λαϊκής Ενότητας στη Βουλή δεν υπάρχει. Δεύτερη φορά αριστερά και όχι διασπασμένη το λες και επίτευγμα.
