Συμμετείχα στο SNF RUN 2016

Τι να πρωτοπείς για τα συναισθήματα που νιώσαμε όλοι όσοι συμμετείχαμε και αυτές τις ωραίες συγκινήσεις;

Φτάνοντας στο Καλλιμάρμαρο, την Πέμπτη 23 Ιουνίου, έβλεπες ανθρώπους ντυμένους στα λευκά, άτομα σε παρέες, άτομα μόνα τους, ζευγάρια, ολόκληρες οικογένειες, κάποιους ακόμα και με τα μωρά τους σε καροτσάκια, ηλικιωμένοους, νέοους και παιδιά, όλοι έτοιμοι να τρέξουν τα 6 χλμ. του δεύτερου SNF RUN: Run To The Future, του βραδινού αγώνα δρόμου που διοργάνωσε το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος στα πλαίσια του 4ήμερου εκδηλώσεών για το Metamorphosis: Το ΚΠΙΣΝ στον Κόσμο.

Όσοι πήραμε μέρος, τα λευκά μπλουζάκια τα είχαμε προμηθευτεί τις προηγούμενες ημέρες όταν δηλώσαμε συμμετοχή, αφήσαμε τα προσωπικά μας αντικείμενα στα κατάλληλα πούλμαν τα οποία θα μας περίμεναν στον τερματισμό και μπαίνοντας στο στάδιο, μας μοίρασαν ειδικά φωτάκια που έμπαιναν στα κορδόνια των παπουτσιών μας για να φαινόμαστε μιας και ήταν βραδινός αγώνας δρόμου – κάτι το οποίο δεν κατάλαβαν πολλοί με αποτέλεσμα τα φωτάκια να καταλλήξουν σε διάφορα σημεία επάνω τους.

Κάπως έτσι ξεκίνησε το ζέσταμα, άλλοι έτρεχαν, άλλοι περπατούσαν, άλλοι έκαναν τις διατάσεις τους, κάποιοι καθόντουσαν και άλλοι περίμεναν να δύσει ο ήλιος για να ξεκινήσει ο αγώνας. Υπήρχαν ηχεία παντού για να ακούγονται οι εκφωνητές  και η μουσική που έπαιζε, χαρακτηρίστηκε απο κάποιους ως «πολύ ωραία και μοντέρνα» καθώς και μουσική «για χωρισμένους»! Η ώρα είχε φτάσει 20.45 και κόντευε η ώρα οπού θα έδυε ο ήλιος και θα ξεκινούσε ο αγώνας.

Χωριστήκαμε σε επτά διαφορετικά block, με βάση την ηλικία μας και το χρόνο που είχαμε δηλώσει. Οι εκφωνητές συνέχεια μας εμψύχωναν και σου δημιουργούσαν ένα συναίσθημα ανδρεναλίνης που ένιωθες την καρδιά σου να χτυπάει όλο και πιο γρήγορα κάθε φορά τους άκουγες να σε παρακινούν να χειροκροτήσεις τον εαυτό σου. Το ίδιο συναίσθημα στο δημιουργούσε βέβαια και η εικόνα των ανθρώπων που είχαν μαζευτεί, που είχαν δώσει το παρών σε αυτήν τη γιορτή του αθλητισμού.

Ξεκίνησε ο αγώνας! Τα block ξεκινούσαν αλφαβητικά και αφού έφευγαν οι πρώτοι ακολουθούσαν οι επόμενοι στον αγώνα δρόμου, στο τρέξιμο προς το μέλλον. Από το καλλιμάρμαρο αναστροφή στην κάθοδο της Βασιλέως Κωνσταντίνου και καθώς έμπαινες στην Βασιλίσσης Αμαλίας χανόταν το μάτι σου από τον κόσμο που είχε ξεκινήσει να τρέχει. Μύριζε καλοκαίρι και ο ήλιος είχε ήδη εξαφανιστεί και είχε δώσει τη θέση του στη νύχτα. Έβλεπες ανθρώπους να τρέχουν και να το χαίρονται, μαραθωνοδρόμους να πάνε να σπάσουν ένα ακόμα ρεκόρ, παρέες που έτρεχαν και ταυτόχρονα έκαναν και την πλάκα τους, ζευγαράκια να τρέχουν δίπλα, δίπλα, παππούδες και γιαγιάδες σε άριστη φυσική κατάσταση, πατέρες και μητέρες να τρέχουν μαζί με τα παιδιά τους... και εκεί στο σημείο που στρίβουμε προς Βασιλίσσης Όλγας είχαν περάσει κιόλας 1000μ χωρίς να το καταλάβεις. Και εκεί κοιτάς στα δεξιά σου, όσο μπορείς να δεις μέσα στο ημιφώς, και βλέπεις τις στήλες του Ολυμπίου Διός και αναλογίζεσαι το «τρέχοντας για το μέλλον» του αγώνα και τον Ελληνικό πολιτισμό που τα σημάδια του στέκουν μπροστά σου.

Μπαίνοντας στη Λεωφόρο Συγγρού έβλεπες όλη τη λεωφόρο γεμάτη με δρομείς. Ήταν αρκετά συγκινητικό ότι είσαι ένας από αυτούς τους 6000 ανθρώπους που έτρεχαν σε αυτόν τον αγώνα. Στα πεζοδρόμια υπήρχαν πάρα πολλοί άνθρωποι που χειροκροτούσαν και εμψύχωναν τους δρομείς. Αυτό σε ωθούσε να συνεχίσεις, να τα πας καλύτερα.

Φτάσαμε τα 2000μ. Ένας πατέρας τρέχει με τον γιο του που σίγουρα δεν έχει κλείσει ούτε τα 4 χρόνια, ο αγώνας συνεχίζεται και όλο και περισσότεροι άνθρωποι χειροκροτούν, εθελοντές που βοηθούσαν στη διοργάνωση εμψύχωναν με «ΜΠΡΑΒΟ» και «ΠΑΜΕ» τους δρομείς για να συνεχίσουνε, και κάπου εκεί φτάνουμε στα 3000μ, και – όπως μας είχαν ενημερώσει οι εκφωνητές – υπήρχαν μπουκαλάκια με νερό για να δροσιστούμε και να μπορέσουμε να συνεχίσουμε!

Εκείνη τη στιγμή που σταματάς λίγο, καταλαβαίνεις ότι σε πιάνει η κούραση, η ζέστη, η εξάντληση, αλλά δεν το βάζεις κάτω και συνεχίζεις, εκεί είναι που εμψυχώνεσαι ακόμα πιο πολύ καθώς βλέπεις έναν πατέρα να τρέχει με το μικρό του το κοριτσάκι μέσα σε ένα καροτσάκι, και τη μικρή να χαμογελάει, το αγώνα να συνεχίζεται και η εμψύχωση από τον κόσμο που βρίσκεται τριγύρω να σου δίνει δύναμη.

Η κούραση είναι ήδη πολύ μεγάλη αλλά σύντομα ξεπροβάλλει το μπαλόνι των 4000μ. Πλέον αρχίζεις να προσπερνάς κόσμο αλλά και πάλι το μάτι σου χάνεται μέσα στον τόσο πολύ κόσμο που τρέχει μπροστά σου, δίπλα σου! Φτάνοντας στα 4500μ μας περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη. Ένας DJ ανεβάζει το beat και να σε ωθεί να ανεβάσεις και εσύ τον ρυθμό που τρέχεις. Έχει πλέον σκοτεινιάσει εντελώς και βλέπεις μπροστά σου χιλιάδες φωτάκια να αναβοσβήνουν από τα παπούτσια των δρομέων. Πάνε και τα 5000μ και «μας έχει μείνει πλέον μόνο η ουρά»... 1χλμ. για τον τερματισμό.

Και εκεί είναι που βλέπεις ανθρώπους να τρέχουν όσο περισσότερο μπορούν  για να έναν καλύτερο χρόνο, για ένα προσωπικό ρεκόρ. Φτάνουμε στον τερματισμό! Δεκάδες άτομα ήταν στον τερματισμό ήδη και περίμεναν τους αγαπημένους τους δρομείς να τερματίσουν! Εκεί υπήρχαν και επίσης πολλοί εθελοντές με τα μπλε τους τα μπλουζάκια που μας έλεγαν να προχωρήσουμε για να μπορέσουν και οι υπόλοιποι συναθλητές μας να τελειώσουν τον αγώνα τους. Εκεί μας δόθηκαν τα πρωτότυπα ξύλινα μετάλλια μας. Ο αγώνας είχε φτάσει πια στο τέλος του, με πολλά χαμόγελα και τώρα σειρά είχε να κάνουμε μια μικρή βόλτα στο Ίδρυμα Σταύρου Νιάρχου.

Ξεκίνησε η βόλτα δίπλα στο μεγάλο κανάλι του ιδρύματος που λόγω του φωτισμού ήταν πολύ ξεχωριστό. Είχες την δυνατότητα να μπεις μέσα στο ίδρυμα και να δεις διάφορους πίνακες ζωγραφικής απο την έκθεση που γινόταν. Απο απόσταση σε τύλιγε μουσική, ήταν η συναυλία που ακουγόταν από το ξέφωτο του πάρκου.

Φτάσαμε στον χώρο της συναυλίας που υπήρχαν εξέδρες για να κάθονται οι μεγαλύτεροι σε ηλικία και ένας πολύ μεγάλος χώρος γρασιδιού όπου άλλοι χόρευαν άλλοι καθόντουσαν και άλλοι είχαν ξαπλώσει. Μια γιορτή για τον αθλητισμό αρχικά και έπειτα για τα εγκαίνια του πάρκου. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ μεγάλη και αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας χαροποιεί ιδιαίτερα μιας και βρήκαν χρόνο τόση άνθρωποι μέσα στο γεμάτο πρόγραμμα τους μια ζεστή ημέρα του Ιουνίου, για τον αθλητισμό, για να έρθουν κοντά. Αυτό είναι ίσως και κάτι που πρέπει να κάνουμε όλοι, να βρίσκουμε καθημερινά ή έστω λίγο χρόνο μέσα στην εβδομάδα μας για τον αθλητισμό γιατί ο αθλητισμός μας γεμίζει και μας δίνει πολλά περισσότερα πράγματα εκτός από την φυσική κατάσταση, ειδικά για τη βραδιά της Πέμπτης, μας φέρνει ένα βήμα πιό κοντά στο μέλλον.