Οι Σύροι του Χαλεπιού ζητούν να μην τους ξεχάσουμε

Όπως όλα δείχνουν, το τέλος του Χαλεπίου πλησιάζει. Αν όχι σήμερα ή αύριο, τότε σίγουρα μέχρι την επόμενη εβδομάδα σύμφωνα με τις εκτιμήσεις διεθνών οργανισμών που προασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Τα τελευταία 24ωρα, η κατάσταση στο Χαλέπι έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Ανταποκριτές και πολίτες προειδοποιούν για το τέλος. Όχι μιας πόλης - άλλωστε το Χαλέπι εδώ και καιρό δεν πληροί τις προδιαγραφές μιας μεγάλης πόλης μα περισσότερο εκείνες ενός νεκροταφείου- αλλά των ανθρώπων που κατάφεραν να επιβιώσουν πέντε χρόνια εσωτερικών συγκρούσεων, πείνας, βομβαρδισμών και χημικών όπλων. 

Την Δευτέρα ο Συριακός στρατός δήλωνε πως κατέχει το 98% της πόλης. Οι δηλώσεις του στρατεύματος είναι λιτές γιατί κυριολεκτικά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε και συνεχίζει να διαπράττει ο Άσαντ. Δεν χρειάζεται καν να κρύβεται. Μια μέρα αργότερα, με την επέλαση του στρατού εκτελέστηκαν πάνω από 270 άτομα επί τόπου. Αν και έγιναν ωραία πρωτοσέλιδα σε όλα τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσεις, καμία τακτική δεν έχει ανακοινωθεί από τη διεθνή πολιτική κοινότητα.

Η χθεσινή προσωρινή παύση πυρών που διήρκησε λίγες ώρες, φαντάζει γελοία σήμερα. Μαχητικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν ανελέητα το ανατολικό Χαλέπι καθιστώντας σαφές με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο ότι οι Σύροι είναι αναλώσιμοι. Όχι μόνο από την κυβέρνηση, τους επαναστάτες και το ISIS αλλά και από την παγκόσμια κοινότητα. Τους τελευταίους μήνες αρκετοί από τους επιζώντες μοιράζονται την καθημερινότητα τους σε δημοφιλή κοινωνικά δίκτυα όπως το Twitter σε μια προσπάθεια να τραβήξουν την προσοχή που ίσως οδηγούσε στο τέλος της αγωνίας τους.

Ολιγόλεπτα βίντεο ή φωτογραφίες που κατά διάστηματα έγιναν viral, ξεχάστηκαν. Τώρα πια οι Σύροι δεν εκλιπάρουν για την βοήθεια μας, αλλά ζητούν να μην τους ξεχάσουμε. Παρακολουθώντας τις τελευταίες εξελίξεις και έχοντας δει αρκετά από τα ντοκουμέντα, αυτό που βλέπω είναι ανθρώπους συμφιλιώμενους με την ιδέα του θανάτου. Και αν αυτή η γνώση είναι από μόνη της αβάσταχτη, αυτό που την κάνει ανυπόφορη είναι το γεγονός πως στις τελευταίες στιγμές το μόνο που θέλουν είναι να αναγνωρίσει κάποιος την αξία τους και το ότι οι ζωές τους έχουν σημασία. Να τους πει κάποιος ότι η ύπαρξή τους έχει βαρύτητα ανεξάρτητα με τις τραγωδίες που βιώνουν.