Katy Lopez
«Έγινα φωτογράφος γιατί μου επιτρέπει να αναδημιουργήσω τον εαυτό μου ξανά και ξανά»
H Katy Lopez, μια κολομβιανής καταγωγής φωτογράφος και visual artist ταξίδεψε μέχρι την γενέτειρά της και την υποβαθμισμένη Cazuca στα περίχωρα της Bogota για τo φωτογραφικό project "AfterWar". Η σειρά φωτογραφιών εστιάζει στις επιπτώσεις του πολέμου και πως εκείνες αποτυπώνονται στα παιδιά. Στην συνέντευξη που ακολουθεί η Katy εξιστορεί την πραγματικότητά τους αλλά και την δική της προσωπική ιστορία.
Τι πρέπει να γνωρίζουμε για εσένα;
Είμαι μεγάλη ονειροπόλα. Η δημιουργία είναι το πάθος μου. Λόγω του ιδεαλισμού μου έχω την τάση να βλέπω το καλύτερο στους ανθρώπους και θέλω να είμαι σε θέση να βοηθάω τους άλλους. Γι'αυτό είμαι σε μια συνεχή αναζήτηση του πώς θα επιτευχθεί αυτό μέσω της ιδιότητας μου. Θεωρώ ότι είμαι άτομο με πολλά ψυχολογικά ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν, ωστόσο δουλεύω με τον εαυτό μου καθημερινά.
Ποια ήταν τα πρώτα ερεθίσματα που είχες για να ασχοληθείς με την φωτογραφία;
Από τότε που ήμουν παιδί με ενδιέφεραν οι καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Ωστόσο, στην οικογένειά μου δεν είχαμε πολλά χρήματα ώστε να επενδύουμε σε πολλά φιλμ και η μόνη φωτογραφική μηχανή που υπήρχε στο σπίτι, την χειριζόντουσαν αποκλειστικά οι γονείς μου. Τότε δεν πίστευα πως θα μπορούσα να γίνω επαγγελματίας. Νόμιζα πως ήταν μόνο για τους πλούσιους. Ως εκ τούτου, πήγα στο πανεπιστήμιο και σπούδασα διατροφή και διαιτολογία ενώ αργότερα τελείωσα και το αντίστοιχο Master. Αγαπώντας την φωτογραφία και έχοντας την ως χόμπυ για έντεκα χρόνια, αποφάσισα να αλλάξω τρόπο σκέψης. Έτσι, πήγα πίσω στο πανεπιστήμιο και πήρα δίπλωμα στην φωτογραφία.
Γιατί λοιπόν έγινες φωτογράφος; Τι ψάχνεις για τις ιστορίες σου;
Έγινα φωτογράφος γιατί μου επιτρέπει να αναδημιουργήσω τον εαυτό μου ξανά και ξανά. Η καλλιτεχνική φωτογραφία για εμένα είναι κομμάτι της ανθρώπινης έκφρασης, κάτι που αλλάζει και αναπτύσσεται όσο εξελισσόμαστε. Eπιπλέον, δεν έχω κανένα αφεντικό να μου λέει πώς ή τι πρέπει να κάνω, παρά μόνο την επίγνωση που έχω και μου αρέσει αυτό. Η δουλειά μου λειτουργεί σαν δίαυλος επικοινωνίας για διάφορα ζητήματα όπως το περιβάλλον, την μετανάστευση, τους πρόσφυγες ή ακόμη τον πόλεμο και τον καρκίνο. Θέλω να στέλνω ένα μήνυμα στους ανθρώπους όταν βλέπουν τις εικόνες που δημιουργώ. Το μήνυμα της ειρήνης, της συμπόνιας, της αγάπης, της ενότητας και την ευαισθητοποίηση των καταστάσεων που συμβαίνουν στον κόσμο.
AfterWar. Τα τελευταία 55 χρόνια η Κολομβία είχε εμφύλιο πόλεμο (σσ επίσημα, και οι δυο πλευρές συμφώνησαν για ειρήνη στις 20 Νοεμβρίου 2016) κατά την διάρκεια του οποίου 220.000 άνθρωποι πέθαναν ενώ το 16.9% του πληθυσμού της χώρας έχει υποστεί άμεσα τις συνέπειες του πολέμου, ειδικά τα παιδιά. Και εκείνα είναι που έχουν τον πρωταρχικό ρόλο στο project σου.
Το καλοκαίρι του 2015 ήθελα να κάνω κάτι σημαντικό. Σκέφτηκα πως θα μπορούσα να πάω κάπου στον κόσμο και να φωτογραφίσω παιδιά που είναι ευάλωτα και χρειάζονται βοήθεια. Άλλωστε, πάντα επιθυμούσα να τα γνωρίσω, να είμαι κοντά τους έστω και για μια στιγμή και αν είναι δυνατόν να τους προσφέρω όσα περισσότερα μπορώ. Ταξίδεψα στην Κολομβία και ήρθα σε επαφή με ένα ίδρυμα που παρέχει φαγητό στα παιδιά. Έχει 80 παιδιά που λαμβάνουν το μεσημεριανό τους γεύμα σε καθημερινή βάση. Τις περισσότερες φορές είναι η μόνη τροφή που καταναλώνουν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Οι οικογένειές τους είναι συνήθως εκτοπισμένες μέσα στη χώρα εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου. Σε πολλές περιπτώσεις, είναι εκτεθειμένα στη βία της κοινότητας, στις συγκρούσεις και στη σωματική τιμωρία στα σπίτια τους. Η διευθύντρια του ιδρύματος μου είπε ότι ο «ελεύθερος περίπατος» στη γειτονιά δεν ήταν ασφαλής, αλλά κανείς δεν θα με έβλαπτε, αν ήμουν μαζί της.
Τι έλεγαν τα παιδιά όταν τα φωτογραφίζατε; Μήπως για ποιους λόγους ήθελαν να συμμετάσχουν;
Τα παιδιά ήθελαν να συμμετάσχουν σε αυτό το έργο, γιατί ήταν συναρπαστικό να γνωρίζουν ότι κάποιος σε ένα άλλο μέρος του κόσμου θα τα δει. Για τον διευθυντή του ιδρύματος, ήταν μια καλή ευκαιρία να διαδοθεί η αποστολή τους, ώστε περισσότεροι άνθρωποι να καταλάβουν τις ανάγκες τους και να τους βοηθήσουν με κάποιο τρόπο. Όλα τα έσοδα του εν λόγω project έχουν δοθεί σε αυτό τον σκοπό.
Θα μπορούσες να μοιραστείς μερικές από τις ιστορίες που σου αφηγήθηκαν οι μικροί πρωταγωνιστές;
Στην πραγματικότητα, φωτογράφισα 40 παιδιά. Όλες οι ιστορίες τους είναι δημοσιευμένες στο βιβλίο μου "AfterWar", ωστόσο υπάρχει μία που με συγκίνησε ιδιαίτερα εξαιτίας της ανθρώπινης ταλάντευσης. Μια μέρα, ένα πλούσιο ζευγάρι από άλλη χώρα ήρθε στη μητέρα ενός κοριτσιού, της Ροζίτα και προσφέρθηκε να υιοθετήσουν ένα από τα παιδιά της. Το παιδί της θα είχε σίγουρα ένα πιο εύπορο μέλλον με περισσότερες ευκαιρίες, σε ένα καλύτερο μέρος. Η μαμά της αρνήθηκε την ιδέα, αγαπούσε την κόρη της και ποτέ δεν θα την άφηνε να φύγει. Σε κάνει να σκέφτεσαι την αγάπη και για τις αδύνατες επιλογές που αντιμετωπίζουν οι μητέρες. Τι θα έκανα; Μάλλον το ίδιο με αυτή τη γυναίκα, αλλά κάποιος άλλος ίσως διάλεγε την υιοθεσία και δεν θα μπορούσαμε να κρίνουμε κάποια από αυτές τις επιλογές ως λανθασμένη ή σωστή.
