«Ο κινηματογράφος είναι ένα από τα πιο ισχυρά μέσα για να μεταδώσει ιδέες»

Αυτό το διάστημα στις ελληνικές αίθουσες φιλοξενείται η ταινία γαλλικής παραγωγής, «Ένα βήμα την φορά». Μια ταινία που πραγματεύεται ένα δύσκολο για τον κινηματογράφο θέμα: την ζωή και την μερική αποκατάσταση ενός ατόμου με αναπηρία με χιούμορ και ειλικρίνεια. Η Fadette Drouard, συν-σεναριογράφος της ταινίας, παραχώρησε στο Pragmatikotita.gr μια αποκλειστική συνέντευξη.

Fadette, πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου;

Δύσκολη ερώτηση. Ως δημοσιογράφος είμαι καλύτερη στο να περιγράφω άλλους, ωστόσο, έχω χαρακτηριστεί ως δραστήρια, σκληρά εργαζόμενη και γεμάτη ενθουσιασμό.

Ποια είναι η ιστορία σου μέχρι τώρα;

Ήμουν δημοσιογράφος για 10 χρόνια, σε μια τοπική εφημερίδα στη Λιλ, βόρεια της Γαλλίας. Ήταν μια καταπληκτική ευκαιρία να μάθω πώς να γράφω και να συναντηθώ με πολύ διαφορετικούς ανθρώπους, Ταυτόχρονα, σπούδασα κινηματογράφο στο πανεπιστήμιο. Ως δημοσιογράφος πάντα ήθελα να επικεντρωθώ στις ταινίες και ευτυχώς είχα την ευκαιρία να το πράξω. Αργότερα έφυγα από το Λιλ, για να έρθω στο Παρίσι και να γράψω ταινίες. Κάπως έτσι δημιουργήσαμε και ένα γαλλικό περιοδικό για τον κινηματογράφο, το "Bande à Part".

Γιατί επέλεξες το επάγγελμα του δημοσιογράφου; Με τη σημερινή εύθραυστη πολιτική και κοινωνική κατάσταση στη χώρα σου, τι είδους ιστορίες έχεις την ανάγκη να γράψεις;

Πρέπει να πω ότι ανέκαθεν είχα εστιάσει στις ταινίες. Ωστόσο αποκαλώ τον εαυτό μου δημοσιογράφο και όχι κριτικό κινηματογράφου, επειδή το γράψιμο μιας αξιολόγησης είναι μόνο ένα κομμάτι της δουλειάς. Πάντα με γοήτευε το κινηματογραφικό σύμπαν και υποθέτω ότι ήθελα να το μοιραστώ με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό. Ειδικά σήμερα, είμαι πολύ μακριά από την τρέχουσα πολιτική και κοινωνική σκηνή -από δημοσιογραφικής άποψης τουλάχιστον. Πιστεύω όμως ότι οι ταινίες είναι ένας τέλειος τρόπος για να σκεφτούν οι άνθρωποι τον κόσμο στο οποίο ζουν και να τεθούν κάποια ερωτήματα που ίσως δεν είχαν «δει» σε διαφορετική περίπτωση. Ο κινηματογράφος είναι ένα από τα πιο ισχυρά μέσα για να μεταδώσει ιδέες και να περάσει μηνύματα στους περισσότερους ανθρώπους.

Στις ελληνικές αίθουσες προβάλλεται η ταινία που έχεις συν-γράψει, το «Ενα βήμα τη φορά».

Η ταινία ήταν μια πρόκληση, γιατί θέλαμε πραγματικά να κάνουμε μια ρεαλιστική ταινία, και φυσικά δικαιώσουμε τον κινηματογράφο. Ήμασταν σίγουροι ότι θα ήταν μια δυνατή ταινία, που θα προκαλούσε γέλιο στους θεατές ακόμη και όταν οι καταστάσεις που απεικονίζονται στην ταινία είναι εξαιρετικά δραματικές. Ο Fabien (σκηνοθέτης της ταινίας και έτερος σεναριογράφος) και εγώ, πιστεύουμε ακράδαντα στο γέλιο και υποθέτω ότι μοιραζόμαστε την ίδια οπτική: θα προτιμούσαμε να γελάμε από το να κλάψουμε μπροστά σε κάποιον, και ότι υπάρχουν πάντα χειρότερες μοίρες από τη δική μας. Η ταινία εκφράζει το ποιοι είμαστε σε μεγάλο βαθμό. Είναι μια κωμωδία, με πολλά γέλια αλλά και ένα βαθύ υπολανθάνον νόημα.

Πρόκειται λοιπόν για μια μια ιστορία επούλωσης που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Ο Fabien Marsaud είχε ένα παρόμοιο τραυματισμό. Στις 16 Ιουλίου του 1997, κατά τη διάρκεια μιας αθλητικής κατασκήνωσης όπου ήταν επόπτης, ένα καταδυτικό ατύχημα στην πισίνα τον ανάγκασε να εκτοπίσει τη σπονδυλική στήλη του. Οι γιατροί του είπαν ότι δεν θα περπατήσει ξανά. Ωστόσο, το 1999, μετά από ένα χρόνο εντατικής θεραπείας, ανέκτησε την ικανότητα να περπατήσει. Τι είναι εκείνο που θέλατε να περάσετε μέσω της ταινίας στον θεατή;

Υποθέτω ότι είναι μια ιστορία για τη φιλία, την αγάπη, και τον τρόπο που μπορούν να ξεπεραστούν δύσκολες στιγμές. Η ανταπόκριση του κόσμου είναι πολύ θετική και αυτό σημαίνει πως κατανόησαν όσα θέλαμε να πούμε.Υπήρχε μια πρόκληση: να πείσουμε τους θεατές να έρθουν να γελάσουν με τα άτομα με αναπηρία. Όχι εις βάρος τους, αλλά μαζί τους. Και ήρθαν, εξακολουθούν να έρχονται! Ελπίζω πραγματικά να αλλάξουμε λίγο τον τρόπο που οι άνθρωποι βλέπουν τα άτομα με αναπηρία.

Έχεις κάποια αγαπημένη σκηνή και τι σηματοδοτεί αυτή για σένα;

Λατρεύω κάθε σκηνή προφανώς, αλλά υπάρχει μια ιδιαίτερη σκηνή. Είναι μια «ερωτική σκηνή» ανάμεσα σε δύο παραπληγικούς ανθρώπους σε μια αναπηρική καρέκλα. Έτσι είναι πραγματικά πολύ ευαίσθητο, και συνοψίζεται σε δύο ανθρώπους που «κρατιούνται» χέρι-χέρι. Είναι, για μένα, μια έντονη ερωτική σκηνή, και είμαι περήφανη που την έγραψα σωστά, και ο Fabien και ο Mehdi φρόντισαν να σκηνοθετηθεί όπως πρέπει.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Κυρίως γράφω. Έχω ήδη αρκετές ταινίες στα σκαριά. Η μiα διαδραματίζεται στην Ελλάδα και την έχω γράψει μαζί με έναν Έλληνα σκηνοθέτη, τον Βασίλη Δογάνη. Παράλληλα, ετοιμάζω και ένα project για τον Πύργο του Άιφελ.

*Patients