Diego Ibarra Sánchez
Ο Diego Ibarra φωτογραφίζει τα «πληγωμένα» σχολεία
Για τα δικά μας δεδομένα, η 11η Σεπτεμβρίου έχει καθιερωθεί ως η πρώτη μέρα του σχολικού έτους. Η ημέρα που μικρά παιδιά, σχεδόν σαστισμένα και με τις παραφορτωμένες τσάντες τους ξεκινούν την εκπαίδευσή τους ενώ την ίδια στιγμή κορίτσια και αγόρια στην εφηβεία μετρούν... μήνες για να την ολοκληρώσουν. Σε ολοένα και περισσότερα μέρη του πλανήτη, η παιδεία είναι μη προσβάσιμη, σχεδόν κάτι άπιαστο. Ο φωτογράφος Diego Ibarra Sánchez ταξιδεύει από το 2009 σε χώρες όπου τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν νιώσει την ηθική ικανοποίηση του να μαθαίνεις την προπαίδεια ή να έχεις γράψει την πρώτη σου έκθεση.
Τα φωτογραφικά projects που υλοποιεί ο Diego Ibarra έχουν ξεχωρίσει τόσο στη συνείδηση του κοινού όσο και των κριτικών και έχουν φιλοξενηθεί στα μεγαλύτερα διεθνή έντυπα όπως οι New York Times. «Η φωτογραφία δεν είναι πια απλώς ένα μικρό παράθυρο για να δείξει αυτόν τον ταραχώδη κόσμο. Πρόκειται για μια προσωπική δήλωση» αναφέρει ο Ισπανός φωτογράφος που θυμάται να παρακολουθεί τον πατέρα του κρατώντας μια παλιά yashica TX electro να βγάζει φωτογραφίες. Όταν μάλιστα εκείνος απεβίωσε ο Diego, έκανε την παλιά αυτή κάμερα τατουάζ.
Σήμερα, στα 35 του χρόνια έχοντας ταξιδέψει σε περιοχές όπως το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, τη Νιγηρία, τη Συρία και το Ιράκ συνεχίζει ένα φωτογραφικό project που ξεκίνησε το 2009. «Το Hijacked Education ξεκίνησε από το Πακιστάν και είναι ένα project που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το 2014 μετακόμισα μόνιμα στο Λίβανο ωστόσο συνέχισα να ταξιδεύω και σε άλλες χώρες, όπως η Κολομβία» αναφέρει ο Diego.
Η προσωπική του ανάγκη να δουλέψει σε ιστορίες που παραμένουν ανείπωτες τον οδήγησε σε αυτές τις χώρες. «Η βία δεν έχει σύνορα και οι συνέπειές της εξαλείφουν χρόνια επενδύσεων στην εκπαίδευση σε όλο τον κόσμο. Οι συγκρούσεις έχουν αφήσει βαθιές ουλές στην ψυχή των παιδιών παγκοσμίως» σημειώνει και αφηγείται τα γεγονότα έτσι όπως τα βίωσε. «Είδα πώς οι Ταλιμπάν φυτεύουν εκρηκτικές ύλες ή στοχεύουν νέους μαθητές στο Πακιστάν. Έγινα μάρτυρας όταν οι αντάρτες, οι τρομοκρατικές ομάδες, ο στρατός και οι αρχές χρησιμοποιούν τα σχολεία ως βάση, παραβιάζοντας όλους τους διεθνείς νόμους στην Κολομβία, τη Συρία ή το Ιράκ. Πώς μια ολόκληρη γενιά παιδιών αναγκάστηκε να ζει στην εξορία στον Λίβανο».
Ο Diego Ibarra τονίζει πως «ο θάνατος, ως αποτέλεσμα του πολέμου, είναι απλώς η "κορυφή του παγόβουνου": τα καταστρεμμένα σχολεία, οι δολοφονημένοι δάσκαλοι, οι απειλές, η έλλειψη πρόσβασης στην εκπαίδευση, οι εξόριστες γενιές, η μισαλλοδοξία και το μίσος καταστρέφουν το εκπαιδευτικό σύστημα σε χώρες που έχουν διχαστεί από τον πόλεμο» και καταλήγει λέγοντας πως «τα σχολεία είναι στόχοι για τη βία και τον φανατισμό. Ο πόλεμος δεν ολοκληρώνεται με την τελευταία σφαίρα ή όταν σηκώνεται η σημαία. Οι ανοιχτές πληγές του πολέμου γράφουν με αίμα το μέλλον εκατομμυρίων παιδιών».
WEBSITE: http://www.diegoibarra.com/
