Οι αμήχανες στιγμές του Tunnel of Oppression
Τα φώτα ανάβουν στη μικρή σκηνή του θεάτρου Vault και μία ακόμη παράσταση του Tunnel of Oppression ολοκληρώνεται. Ένα κορίτσι απ'το κοινό μπλέκει τα δάχτυλά του, σταυρώνει τα πόδια του και με το βλέμμα του χαμηλά κοιτάζει τη σκηνή, ενώ ένα αγόρι παραδίπλα, με μάτια υγρά και χείλη τρεμάμενα, σφίγγει δυνατά το χέρι του φίλου του. Λίγο πιο πέρα, ένας μικρός λυγμός ακούγεται και μια γυναίκα γέρνει στην αγκαλιά του άντρα της, σκουπίζοντας τα δάκρυά της και πίνοντας την τελευταία γουλιά κρασί που είχε απομείνει στο θολό της ποτήρι.
Τρία χρόνια μετά και έχοντας «μπει» στο τούνελ γνωρίζοντας την πολλή του αλήθεια, οι «Τρεις Aνοίξεις» με έφεραν για μια ακόμη φορά στην οδό Μελενίκου.
Κοινωνικός αποκλεισμός, ρατσισμός, ομοφοβία, θρησκευτικός εξτρεμισμός ξεδιπλώνονται ως case studies μέσα από τη διαδραστική περφόρμανς του Δημήτρη Πλαβούκου.
Εθελοντές ηθοποιοί σε ρόλο θύτη και θύματος μας φανερώνουν όσα επιδεικτικά αγνοούμε πως συμβαίνουν εκεί έξω. Μέσα από καθημερινές ιστορίες βίας, καταπίεσης και κακοποίησης και με παράλληλους αφηγητές τρεις άνδρες των οποίων οι ιστορίες σόκαραν την ελληνική κοινή γνώμη, δίνονται απαντήσεις στα ερωτήματα που, συχνά-πυκνά, εμφανίζονται στο δρόμο όλων μας, με σκοπό την αφύπνισή μας.
Αντλώντας στοιχεία από τη Σκανδιναβική μυθολογία και το μύθο του Ράγκναροκ, για τον πόλεμο που θα προηγηθεί του τέλους του κόσμου, ο Δημήτρης Πλαβούκος υπογράφει το σενάριο της νέας παράστασης σε σκηνοθεσία του ίδιου και του Κωνσταντίνου Μποσυνάκη. Συγκρίνοντας αλληγορικά τον πόλεμο με την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, παρουσιάζονται δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Στη μια πλευρά η ανθρωπιά, κάθε τι που μας ορίζει ως ανθρώπους, και στην άλλη η κακοποίηση, η καταπίεση, η διάκριση, το μίσος και η βία.
Το φινάλε της παράστασης δεν έκρυβε ανατροπές, δεν επιφύλασσε κάποιο ευτυχισμένο τέλος για τους πρωταγωνιστές της. Οι ήρωες αυτού του έργου δεν επέλεξαν να ζήσουν ή να συνεχίσουν να ζουν -ποιος ξέρει σε ποιο μέρος της Ελλάδας- συμβατικά και παθητικά. Και ‘μεις, ελαφρώς σαστισμένοι, μείναμε να παρακολουθούμε τις ζωές τους να οδηγούνται στο τέλος -που για άλλους έγινε μια νέα, ακαθόριστη αρχή. Το συνηθισμένο χειροκρότημα, το επιστέγασμα από την ικανοποίηση που χαρίζει μια θεατρική παράσταση, ούτε ακούστηκε μα ούτε το διεκδίκησε κανείς.
Οι ηθοποιοί έμειναν στα καμαρίνια και τη θέση τους στην άδεια σκηνή πήρε η ομάδα αποφόρτισης του Tunnel of Oppression, το «τουνελάκι» όπως χαρακτηριστικά μου το είχε αποκαλέσει ο Δημήτρης Πλαβούκος το 2015.
Τι μας άφησε η παράσταση; Ένα ενοχλητικό αίσθημα αμηχανίας, σαν κόμπος στο λαιμό.
ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Με τους
Βαγγέλη Μακρή, Θάνο Σκόπα, Κωνσταντίνο Χατζηθεοδώρου
Και τους
Αμαλία Δόξα, Κωνσταντίνο Μποσυνάκη, Δημήτρη Πλαβούκο, Νάνσυ Πλαβούκου, Diana Putkaradze, Χριστίνα Σπανού
Παίζουν οι
Δημήτρης Βιτάλης, Τάκης Βρυνιώτης, Σταυριάννα Γούση, Φανή Γρύλλη, Κωνσταντίνος Κάππας, Αλέξανδρος Καυκάς, Ράνια Πρωτοσύγγελου, Ανδρομάχη Σόμπολα, Γιώργος Σταύρου
Μουσική
Βαγγέλης Μακρής
Τραγούδι
Fulvio Tirella
Στίχοι
Νίκος Λάττας
Μουσική Παραγωγή Τραγουδιού
Low p (69 beats)
Παραγωγή
Eä – Ενημέρωση, Κατανόηση, Αποδοχή
Κείμενο
Δημήτρης Πλαβούκος
Σκηνοθεσία
Δημήτρης Πλαβούκος και Κωνσταντίνος Μποσυνάκης
