Τι άλλο να σου πω για να ξυπνήσεις επιτέλους;

Κάπου εκεί γύρω στο γυμνάσιο, είναι ο καιρός που ανακαλύπτεις το ροκ -ξένο και ελληνικό. Και φυσικά τον Παύλο Σιδηρόπουλο, που εκτός από την μουσική κληρονομιά που άφησε πίσω του, έφερε στο προσκήνιο μια άλλη πλευρά του rock 'n' roll. Εκείνη της εξάρτησης. Όπως ακριβώς είναι. Xωρίς glam.

Έχουν περάσει 27 χρόνια από τότε που ο Παύλος Σιδηροπούλος πέθανε από υπερβολική δόση, μια μέρα σαν σήμερα, 6 Δεκεμβρίου 1990. Οι συνθήκες κατανοητές, υπάρχει όμως περίπτωση να μην είναι τυχαίες. Μια μαρτυρία του μπασίστα των "Απροσάρμοστων" (της μπάντας στην οποία συμμετείχε ο Σιδηρόπουλος τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του) που είχε δει τότε στο φως της δημοσιότητας, υποστήριζε πως στην πραγματικότητα ήταν αυτοκτονία εξαιτίας της «πάρεσης βραχιόνιου αριστερού πλέγματος» που αντιμετώπιζε ήδη από το καλοκαίρι του '90 και πως οι δυο τους είχαν θίξει το θέμα κάποιους μήνες πριν. Ωστόσο, πέρα από την παράλυση του αριστερού χεριού του, ο θάνατος της μητέρας του –στην οποία έτρεφε μεγάλη αδυναμία– τον κλόνισε ψυχικά.

Το μυστήριο ακόμη παραμένει, ίσως όμως τελικά δεν έχει και τόση σημασία για τον "πρίγκιπα της ροκ", όπως τον χαρακτήρισαν. Με εξωτερική εμφάνιση που έλκυε τα κορίτσια, δυνατή μουσική και στίχους με περιεχόμενο που έχει μείνει στην ιστορία, έφτιαχνε τέλεια το προφίλ του μουσικού ειδώλου.

Η ζωή του Παύλου Σιδηρόπουλου...

Είναι πάνω κάτω γνωστή. Άλλωστε, έτσι γίνεται όταν ανήκεις στους "κλασσικούς".  Γεννημένος το 1948, και μεγαλωμένος σε μια ευκατάστατη οικογένεια, με αριστερές πεποιθήσεις, ο Παύλος είχε την πρώτη του επαφή με το ροκ το 1960 και έκτοτε δεν σταμάτησε να ασχολείται με αυτό. Στην αρχή ως ενθουσιώδης ακροατής, αργότερα ως μουσικός. Ακόμη από τα φοιτητικά του χρόνια στη Θεσσαλονίκη έπαιζε ερασιτεχνικά με τον συμφοιτητή του και συγκάτοικο Βαγγέλη Γερμανό. Τελικά, άφησε τις σπουδές του στο Μαθηματικό Τμήμα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και λίγα χρόνια αργότερα έκανε το πρώτο του επαγγελματικό βήμα. Αφορμή γι' αυτό στάθηκε η γνωριμία του με τον Παντελή Δεληγιαννίδη, τον τότε κιθαρίστα των Olympians. Μαζί δημιούργησαν τους "Δάμων και Φιντίας", κυκλοφόρησαν ένα σινγκλ και έδωσαν μια σειρά συναυλιών στην Αθήνα. Ακολούθησαν τα "Μπουρμπούλια", ο  Γιάννης Μαρκόπουλος, η "Εταιρεία Καλλιτεχνών", οι "Απροσάρμοστοι" και η συναυλία στο Ηρώδειο.  Πολλά από τα τραγούδια του δεν είχαν την αναμενόμενη αποδοχή εκείνη την περίοδο, αλλά έστω και ετεροχρονισμένα απέκτησαν την δημοσιότητα που τους άξιζε.

"Στην Κ."

Ένα τραγούδι που φημολογείται πως απευθύνεται στην Κάθυ, μια παλιά του συμμαθήτρια με την οποία έζησαν ένα σύντομο ειδύλλιο. Όπως είναι γνωστό, αργότερα συνάπτει σχέση με την Γιόλα Αναγνωστοπούλου. Ένα πρόσωπο που θεωρείται μούσα του αλλά και για πολλούς εκείνη που τον οδήγησε στην ηρωίνη.

"Η."

Συνήθως, τα δημόσια πρόσωπα φροντίζουν να κρύβουν επιμελώς τις ανασφάλειες τους και τις αδυναμίες τους. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ουσίες. Πάντα όταν διαβάζω για τον Σιδηρόπουλο -εκτός από την καλλιτεχνική του ιδιότητα- μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα κάποιου που εξέθεσε τον εαυτό του με πρωτοφανή τρόπο. Η εξάρτηση από την ηρωίνη αναμφισβήτητα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ζωή του και σίγουρα επηρέασε την καριέρα του αλλά όχι και την μουσική του. Έδειξε την εσωτερική πάλη που βιώνει ένας χρήστης. Δεν έγινε καλύτερος μουσικός, απεναντίας. Σε μια συνέντευξη (που δημοσιεύτηκε τον Αύγουστο του 1984), ο Σιδηρόπουλος είχε πει: "[...]Γιατί σε ό,τι μισεί, σε ό,τι αγαπά, σε ό,τι αισθάνεται είναι αυτός, αλλά ουσιαστικά είναι η ηρωίνη, κρυμμένη από πίσω του[..] Γιατί στο λέω είναι επικίνδυνη, γιατί ο άνθρωπος, ο άγγελος, ο σωματοφύλακας, που τη φυλάει, είναι άγγελος θανάτου. Απ' την άλλη μεριά είναι γλυκιά, διαφορετικά δεν θα υπήρχε καν λόγος να σου γράφω αυτά που σου γράφω. Αλλά θα 'χεις καταλάβει ήδη πόσο κλειστά είναι τα περιθώριά της. Δεν μπορεί φίλε κανείς να αισθανθεί χορτασμένος από την ηρωίνη. Συνέχεια θέλει και περισσότερο και περισσότερο και περισσότερο. Κι εν κατακλείδι το φιξάκι, φιξάκι άγνωστε νεαρέ, θα έπρεπε να ξέρεις τι είναι, δεν είναι παρά μια στιγμή, αλλά όπως ήδη κατάλαβες, μπορεί να γίνει μια ολόκληρη ζωή. Aν έχεις τη δυνατότητα, διαβάζοντας αυτά που σου λέω, να ακούς το δίσκο μου "εν λευκώ'', θα σ' ευχαριστούσα πάρα πολύ".

Το "δικό του ροκ"

"Στο λέω καθαρά το ροκ πιστεύει στην αναγκαιότητα της τέχνης, πιστεύει στην υπερβατική στιγμή που έχει ανάγκη ο κάτοικος της οποιασδήποτε μεγαλούπολης και ιδιαίτερα της Αθήνας, που θεωρείται από τις χειρότερες. Πιστεύει στο συναίσθημα με σίγμα κεφαλαίο, πιστεύει στο υποσυνείδητο, όπως σου είπα είναι εκτός από πηγή κακού και πηγή δημιουργίας. Πιστεύει στην κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας. Πιστεύει στην Αγάπη με άλφα κεφαλαίο, στην Ειρήνη με έψιλον κεφαλαίο, στην πίπα της Ειρήνης με έψιλον κεφαλαίο. Τι άλλο θέλεις να σου πω για να ξυπνήσεις επιτέλους"; *

*Απόσπασμα από συνέντευξη του Παύλου Σιδηρόπουλου στην ΕΡΤ2