Alexandre Farto
Alexandre Farto (Vhils): Ένας "ποιητής" της πόλης
: Ένας )
Του αρέσουν τα bagels από το Café Montana στη Λισαβόνα όπως και το παραδοσιακό πορτογαλικό φαγητό ενώ απεχθάνεται το ξύρισμα. Θεωρεί πως το μεγαλύτερο επαγγελματικό του επίτευγμα ήταν όταν σχεδίασε το πρώτο του «ανθρωπάκι» ωστόσο ο Alexandre Farto (Vhils) χρησιμοποιώντας εκρηκτικές ύλες και κομπρεσέρ άλλαξε την παγκόσμια street art και έγινε ένας από τους πρωτοπόρους της.
«Πιστεύω στο να εργάζεσαι με τις δυνάμεις του χάους που υπάρχουν στην πόλη και τις καθιστούν μέρος μιας τέχνης που είναι τόσο μεταβατική όσο η υλική πραγματικότητα που μας περιβάλλει» αναφέρει ο 31χρονος καλλιτέχνης εξηγώντας την οπτική με την οποία βλέπει την τέχνη του. Αφαιρώντας αρχικά τα πρώτα στρώματα μπετόν ενός κτιρίου, ο Vhils λαξεύει τα έργα του στο κομμάτι τοίχου που έχει απομείνει επιστρατεύοντας τρυπάνια, οξύ κ.α. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο ίδιος, αυτό το ιδιόμορφο σκάλισμα είναι ίσως το σημαντικότερο κομμάτι της διαδικασίας. «Μου αρέσει η αίσθηση ότι καταστρέφω έναν τοίχο δημιουργώντας ταυτόχρονα κάτι που ελπίζω ότι είναι όμορφο και ουσιαστικό. Ιδιαίτερα η αντίθεση της χρήσης βαριών εργαλείων εργασίας για να δημιουργήσω κάτι που τελικά φαίνεται τόσο ποιητικό, μερικές φορές ακόμη και λεπτεπίλεπτο" διευκρινίζει.
Το στοιχείο της «ποιητικής φθοράς» πηγάζει από τα παιδικά χρόνια του Vhils και την γενέτειρά του, την Λισαβόνα. «Το ταξίδι για εμένα άρχισε όταν ξεκίνησα να κάνω παράνομα γκράφιτι στους δρόμους και στα τρένα. Κατά τη διάρκεια αυτών των επιδρομών άρχισα να παρατηρώ τα φθαρμένα τείχη της Λισαβόνας που έχουν κάτι ξεχωριστό. Αυτή η αποσύνθεση με έκανε να σκεφτώ πως τα στρώματα των τείχων αντανακλούν το πέρασμα του χρόνου, εκθέτοντας κομμάτια του παρελθόντος στον περαστικό. Συνειδητοποίησα τότε ότι δεν ήθελα απλώς να προσθέσω ένα ακόμα στρώμα σε αυτούς τους τοίχους. Γι'αυτό το λόγο, ξεκίνησα να εξετάζω το στένσιλ ως μέσο για την ανάπτυξη ενός νέου τύπου "αστικής αρχαιολογίας"» αναφέρει χαρακτηριστικά σημειώνοντας πως ο τρόπος σκέψης του κατέληξε στο να θεωρείται «από τις πιο συναρπαστικές προσεγγίσεις στην τέχνη που δημιουργήθηκε στους δρόμους την τελευταία δεκαετία».
Αρκετά συχνά στα έργα του, ο Vhils εστιάζει στα πορτραίτα. Έχοντας ήδη ασχοληθεί με το γκράφιτι για χρόνια, το 2004 έφτασε στο σημείο να αναρωτηθεί ποια θα ήταν η εξέλιξή του στη συνέχεια. Απόφασισε λοιπόν πως θα ήθελε να εξερευνήσει την αλληλεπίδραση που έχει η τέχνη. Ταυτόχρονα, απέκτησε περισσότερο ενδιαφέρον για το τι μπορεί να αποκαλύψει ένα πρόσωπο, ή μάλλον -καλύτερα- ένα πορτρέτο. «Τόσο η επιλογή του θέματος όσο και η θέση όπου είναι χαραγμένή η προσωπογραφία εξαρτάται από τη φύση του έργου, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις υπάρχει σύνδεση μεταξύ τους» αναφέρει και συμπληρώνει πως «ορισμένα πορτρέτα είναι σύνθετα και δημιουργούνται με την ανάμειξη πορτραίτων διαφορετικών ανθρώπων, αλλά η πλειονότητα απεικονίζει πραγματικούς ανθρώπους που γνώρισα. Όπως αποκαλύπτει ο ίδιος, σε μερικά από τα μεγαλύτερα έργα του, ειδικά εκείνα που αφορούν μια κοινότητα, πέρα από την τυπική γνωριμία περιλαμβάνεται η ανταλλαγή εμπειριών και η φωτογράφισή τους στο περιβάλλον τους ενώ σε άλλες περιπτώσεις βγαίνει στους δρόμους και ρωτάει τους ανθρώπους αν μπορεί να τραβήξει τη φωτογραφία τους. Αποκαλύπτοντας τον τρόπο που έρχεται σε επαφή με τους «πρωταγωνιστές» του αναφέρει: «Τους εξηγώ τι θέλω να κάνω με αυτό και τους θέτω μερικές ερωτήσεις. Ακόμα κι αν πρόκειται για σύντομη συζήτηση με ένα άτομο, πάντα θέλω να έχω την αίσθηση του ποιος είναι αυτός, από πού προέρχεται, τι κάνει, τι του αρέσει, αλλά και αν η πόλη και ο πολιτισμός του έχουν αλλάξει πολύ με τα χρόνια».
Τα κύρια θέματα που παρουσιάζει συνδέονται κυρίως με την προσπάθεια να θέσεις προβληματισμούς για την πολύπλοκη πραγματικότητα των αστικών χώρων που ζούμε και για το παγκοσμιοποιημένο μοντέλο ανάπτυξης που ακολουθούμε, για το πώς χάνουμε επαφή με την ανθρώπινη φύση μας ακολουθώντας μια πορεία που φαίνεται να μας οδηγεί στην καταστροφή για χάρη του κέρδους και της εκμετάλλευσης. «Περισσότερο από την ίδια την τέχνη, θα ήθελα οι άνθρωποι να επικεντρωθούν στα θέματα και στους προβληματισμούς που διερευνά το έργο μου» αναφέρει και καταλήγει λέγοντας πως «Με αυτή την έννοια, η τέχνη είναι περισσότερο σαν ένα μέσο για επίτευξης ενός σκοπού».
Όχι και άσχημα για κάποιον που δεν ξεκίνησε με την πρόθεση να γίνει καλλιτέχνης αλλά μαγεύτηκε από την αυξημένη παρουσία γκράφιτι στους τοίχους της πατρίδας του.
Βρείτε τον:
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
