Στο project "Invisible City" η Ηannah Reyes Morales φωτογραφίζει την καθημερινότητα στις Φιλιππίνες εν μέσω ωμής βίας και θανάτων

Τον Ιούνιο του 2016 ο τότε νεοανακηρυχθείς πρόεδρος των Φιλιππίνων Ροντρίγο Ντουτέρτε πήρε την απόφαση να σταματήσει τη διακίνηση ναρκωτικών στη χώρα του με αθέμιτα μέσα. Σύμφωνα με κρατικές πηγές, πάνω από 4.251 άνθρωποι που συνδέονται ή εικάζεται ότι έχουν σχέση με ναρκωτικά έχουν χάσει την ζωή τους σε επιχειρήσεις της αστυνομίας ωστόσο ο οργανισμός Human Rights Watch υποστηρίζει πως μέχρι τον Ιανουάριο οι νεκροί απο τις αστυνομικές επιχειρήσεις ανέρχονταν το λιγότερο στις 12.000. Σε αυτή την άτυπη «κάθαρση», τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα είναι εκείνα που επηρεάζονται περισσότερo. Η φωτογράφος Ηannah Reyes Morales με τον φακό της αποτυπώνει την επόμενη μέρα.

Ποια ήταν η  πρώτη σου επαφή με τη φωτογραφία;

Άρχισα να φωτογραφίζω από παιδί χρησιμοποιώντας μια στιγμιαία κάμερα. Μεγάλωσα μένοντας στους χώρους του σπιτιού, οπότε άρχισα να πειραματίζομαι. Μου άρεσε πολύ που μπορούσα να δω και να κρατήσω στο χέρι μου κάτι που είχα δημιουργήσει για ένα δευτερόλεπτο τιγμές θα διαρκούσαν όσο μια φωτογραφία.

Γιατί τελικά το επέλεξες ως το επάγγελμά σου;

Λατρεύω τη μάθηση και η φωτογραφία ανέκαθεν ήταν ένα μέσον που με συγκινούσε. Κάτι που με ενθουσιάζει πολύ στη δουλειά μου είναι το γεγονός πως μπορώ να θέσω ερωτήσεις στους ανθρώπους που συναντώ.

Μεγάλωσες στη Μανίλα. Πώς σε έχει επηρεάσει η γενέτειρά σου;

«Αγαπώ αυτή την πόλη. Συχνά σκέφτομαι πως δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό, αλλά η Μανίλα είναι ένα ξεχωριστό και ρομαντικό μέρος. Το να προέρχομαι από έναν τόπο σαν και αυτόν, αποτελεί δώρο για εμένα. Ίσως για την κοινή γνώμη δεν υπάρχει τίποτα νοσταλγικό σχετικά με την Μανίλα, αλλά σε εμάς ως αφηγητές μας δίνεται η ευκαιρία να πούμε αυτές τις ιστορίες και να να μοιραστούμε ό, τι γνωρίζουμε. Και καθώς οι Φιλιππινέζοι είναι όλο και πιο διάσπαρτοι σε όλο τον κόσμο, αυτές οι ιστορίες από το σπίτι γίνονται ακόμα πιο σημαντικές, σαν μια σύνδεση.

Το έργο σου είναι βαθιά ανθρωπιστικό. Έχεις φωτογραφίσει στρατόπεδα προσφύγων από το Νότιο Σουδάν, συνθήκες φτώχειας και τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών στη χώρα σου. Τι σε κάνει να θέλεις να πεις ιστορίες σαν αυτές;

Οι άνθρωποι μου δίνουν κίνητρο να συνεχίσω. Τα άτομα που φωτογραφίζω, οι συναδέλφοι μου που εργάζονται ακούραστα για να μοιραστούν ιστορίες, οι οργανώσεις που υποστηρίζουν τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Τελευταία όμως, ανακάλυψα ότι μια ακόμα κινητήριος δύναμη είναι ο θυμός. Συνειδητοποίησα ότι βλέποντας όλη αυτή την ανθρωπιστική κρίση και την πληγή που αφήνει, είμαι θυμωμένη.

Ίσως το πιο γνωστό φωτογραφικό σου project είναι το "Philippines War on Drugs". Οι εικόνες σου ήταν οδυνηρά ειλικρινείς, με τους νεκρούς να κοίτωνται στους δρόμους. Στο δεύτερο μέρος του project, Part II: Invisible City, βάζεις στο επίκεντρο τις κοινότητες και την καθημερινότητά τους.

Όταν πήγα για πρώτη φορά στις κοινότητες εν μέσω των αστυνομικών επιχειρήσεων είδα τόση πολλή βία και θάνατο. Αυτή η εμπειρία πραγματικά με στιγμάτισε, κατάλαβα όμως πως για αρκετούς από τους κατοίκους τέτοια περιστατικά γινόντουσαν στο κατώφλι τους και στη συνέχεια έπρεπε να επιστρέψουν στην κανονική τους ζωή. Έτσι λοιπόν, όταν ξεκίνησα το Invisible City, ήθελα να εξετάσω τη ζωή που εξακολουθεί να υπάρχει εν μέσω του θανάτου. Είχα την ανάγκη να δω πως έβρισκαν το νόημα σε όλο αυτό που συμβαίνει γύρω τους.  Για πολλά από τα μέλη της κοινότητας η αλλαγή ήταν ακόμα κάτι που πίστευαν ότι ήταν στον ορίζοντα, και παρά τις δολοφονίες, πολλοί εξακολουθούν να υποστηρίζουν τον Ροντρίγο Ντουτέρτε.  Ήθελα να κοιτάξω πιο κοντά στο πώς συνεχίζεται η καθημερινή ζωή για τους ανθρώπους που πλήττονται περισσότερο από τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών.

Τι θέλεις να πεις μέσω των φωτογραφιών σου; Γιατί πιστεύεις ότι μια εικόνα έχει τόσο μεγάλη δύναμη;

Θα ήθελα να πιστεύω ότι η εικόνα είναι ένα δημοκρατικό μέσο, οποιοσδήποτε με όραση μπορεί να διαβάσει μια φωτογραφία. Νομίζω ότι η καριέρα μου είναι μια απόδειξη αυτού του γεγονότος, δεν πιστεύω ότι είμαι τόσο λεκτικά σαφής όσο θα ήθελα, αλλά μέσω της φωτογραφίας έχω βρει τη φωνή μου. Μεγαλώνοντας, αισθάνθηκα ότι μπορούσα να συνδεθώ καλύτερα με τις εικόνες καθώς μερικές φορές τα βιβλία ή η τέχνη με φόβιζαν. Νομίζω ότι οι εικόνες είναι πιο ισχυρές με αυτόν τον τρόπο. Ελπίζω ότι με τις φωτογραφίες μου ο θεατής αισθάνεται συνδεδεμένος με αυτό που αντικρίζει.

Website: http://hannah.ph/

Instagram: https://www.instagram.com/hannahreyesmorales