Γιατί ο κανιβαλισμός επιστρέφει δυναμικά;
Ούσα άσχετη στα μαθηματικά πάσης φύσεως κάθε φορά που βλέπω ή ακούω κάτι εξωπραγματικό, αισθάνομαι όπως τότε που ήμουν στο Λύκειο και ο καθηγητής προσπαθούσε να μου εξηγήσει τις δευτεροβάθμιες εξισώσεις. Θεωρητικά καταλάβαινα -κάπως- τη λογική, αλλά στην πράξη δεν μπορούσε να το συλλάβει το μυαλό μου. Σίγουρα θα έχεις ακούσει για το περιστατικό έξω από το κοσμηματοπωλείο στην Ομόνοια.
«Περιστατικό» που περιελάμβανε τον άγριο ξυλοδαρμό ενός ανθρώπου από πολίτες που θέλησαν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους. Ξέρετε, η τελευταία φορά που εφαρμόστηκε η θανατική ποινή στη χώρα μας ήταν στις 25 Αυγούστου του 1972 μέχρι την οριστική της κατάργηση δια νόμου το 1994. Η γνωστοποίηση των στοιχείων του θύματος δημιούργησε ένα κύμα συμπαράστασης για το πρόσωπο του και ένα τσουνάμι αρνητικών αντιδράσεων. Η συγκεκριμένη περίπτωση ήρθε να μας θυμήσει πως η βία πρέπει να καταδικάζεται απ' όπου και αν προέρχεται και όποιος κι αν τη δέχεται. Εξαρχής και χωρίς προϋποθέσεις.
Στη θέση του Ζακ Κωστόπουλου θα μπορούσε να ήταν κάποιος άλλος και ίσως να μην είχε την ίδια στήριξη. Η ακτιβιστική του δράση όμως έφερε στο σημείο που σκοτώθηκε ακροδεξιούς να φωνάζουν τα γνωστά ομοφοβικά τους συνθήματα και στην κηδεία του δημοσιογράφους του ηλεκτρονικού Τύπου, ανάμεσα σε οικείους και φίλους του, να προσπαθούν μανιωδώς να πάρουν μια φωτογραφία από το φέρετρο. Όσο για τα γκάλοπ, ασχολίαστα. Πέραν από το ηθικό του πράγματος, ποιος ο λόγος να κανιβαλίσεις έναν συνάνθρωπό σου σε τέτοιο βαθμό; Ειδικά όταν δεν έχεις τίποτα να κερδίσεις;
Να ξέρεις λοιπόν πως δεν είσαι πολύ διαφορετικός από το «πρεζάκι» που απεχθάνεσαι. Έχεις κι εσύ τις ίδιες βασικές ανάγκες και φοβίες.
