Και ο μήνας έχει 16!
Αυτό που βιώσαμε τον τελευταίο καιρό με τη συνταγματική αναθεώρηση αγγίζει τα όρια του γκροτέσκο. Ή μάλλον, της ιλαροτραγωδίας, αφού για τη χώρα και για τους πολίτες της, συνεπάγεται ότι, σε ένα ακόμα ζωτικής σημασίας ζήτημα σε αυτόν τον τόπο, γινόμαστε από πρωταγωνιστές κομπάρσοι και παρακολουθούμε μουδιασμένα πώς υποθηκεύεται, τραγικά, το μέλλον μας στον βωμό της εξουσίας, των συμφερόντων των λίγων, των συντεχνιών και των ιδεολογικών εμμονών, μέσα από γελοία, αν μη τι άλλο, επιχειρήματα.
Τα ερωτήματα είναι καίρια και, δυστυχώς, ρητορικά, αφού οι απαντήσεις είναι προφανείς για όλους εκτός από τους εμπνευστές της «προοδευτικής» (sic) εναντίωσης στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, οι οποίοι, αν και θεωρητικά αυτοπροσδιορίζονται ως «προοδευτικοί και καινοτόμοι», είναι οι θιασώτες των πιο αναχρονιστικών και συντηρητικών πρακτικών ενός παρελθόντος που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, αλλά που για εκείνους αποτελεί ακόμα και σήμερα τον μοναδικό αυτοσκοπό της εξουσίας τους.
Πράγματι, όπως και να το εξετάσει κανείς, τα παρακάτω ερωτήματα δεν αντέχουν στη βάσανο της λογικής:
- Πώς ένας πρωθυπουργός που ο ίδιος αποφασίζει τα παιδιά του να φοιτούν σε ιδιωτικό σχολείο, μπορεί ταυτόχρονα να παρουσιάζει την εναντίωση στα ιδιωτικά πανεπιστήμια ως θεμέλιο λίθο της πολιτικής του στην παιδεία;
- Πώς είναι δυνατό να θεωρηθεί σοβαρό επιχείρημα κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων, το αμίμητο του Γαβρόγλου για διόγκωση του ιδιωτικού χρέους, γιατί οι γονείς θα δανείζονται για να πληρώνουν τα δίδακτρα;! Την απάντηση, φυσικά, σε αυτό το «αστείο» ερώτημα, μπορεί να τη δώσει κι ένα μικρό παιδί, και είναι η εξής: τα χρήματα αυτά τα δανείζονται και σήμερα, αλλά για να πληρώσουν τα πανεπιστήμια στο εξωτερικό όπου φοιτούν οι γόνοι τους.
- Πώς μπορεί να νοείται σήμερα, εν έτει 2019, ως πρόοδος και προοδευτικός χώρος, ένα κόμμα που κάνει σημαία του τη διατήρηση ενός καθεστώτος κομματικών και πολιτικών διαπλοκών και συνδιαλλαγών στα πανεπιστήμια;
- Ποιος, πραγματικά, κερδίζει από τη διατήρηση αυτού του καθεστώτος; Οι έλληνες καθηγητές εκτός ελληνικών πανεπιστημίων; Όχι, αφού τους απαγορεύεται να αυξήσουν τις πιθανότητές τους για ακαδημαϊκή καριέρα στη χώρα τους! Οι γονείς των φοιτητών; Όχι, φυσικά, γιατί θα συνεχίσουν, είτε να πληρώνουν τα ίδια ή και περισσότερα χρήματα για να φοιτήσει το παιδί τους στο εξωτερικό είτε να πληρώνουν τεράστια, πάλι, ποσά για να φοιτήσουν τα παιδιά τους σε, αμφιλεγόμενης συχνά ποιότητας ιδιωτικές σχολές, με αβέβαιη εργασιακή εξέλιξη! Οι ίδιοι οι φοιτητές; Ούτε, δεδομένου ότι δεν τους δίνεται το δικαίωμα να αναζητήσουν ευκαιρίες στην πατρίδα τους, εφόσον δεν καταφέρουν ή δεν θελήσουν να εισαχθούν σε ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο!
- Αφού είδαμε ποιος δεν κερδίζει, ας δούμε τώρα και τον μοναδικό κερδισμένο: τα παράκεντρα εξουσίας στα πανεπιστήμια, τα οποία ασκούν πολιτική και συμμετέχουν στη νομή της εξουσίας μέσα από τις φοιτητικές παρατάξεις· οι «λίγοι κι εκλεκτοί» καθηγητές που βρίσκονται μέσα στα πανεπιστήμια, διατηρώντας πολλές φορές 2 και 3 θέσεις για τον εαυτό τους, καθώς και πρόσβαση στα «ψίχουλα» για την έρευνα, ενώ άξιοι επιστήμονες, ξεροσταλιάζουν στο περιθώριο του κυκλώματος για μια θέση, αν είναι τυχεροί, με σύμβαση εργασίας 407 για επικουρικό έργο!
Κερασάκι στην τούρτα όλων των παραπάνω αποτελεί το γεγονός ότι, εφόσον οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας δεν κατάφεραν ούτε σε αυτή την αναθεώρηση να δώσουν το σύνθημα για αλλαγή πλεύσης στον συγκεκριμένο τομέα, είμαστε υποχρεωμένοι εμείς, οι πολίτες της, να κάνουμε υπομονή άλλα δέκα χρόνια για να μας ξαναδοθεί η ευκαιρία να απαλλαγούμε από μία τόσο σκοταδιστική και παρωχημένη εμμονή.
Στις σοβαρές χώρες της πολιτικής Δύσης, μια τέτοια εξέλιξη θα πυροδοτούσε μια άνευ προηγουμένου κινητοποίηση της κοινωνίας των πολιτών, η οποία σύσσωμη, θα απαιτούσε το αυτονόητο: τη δυνατότητα της επιλογής και την ευθυγράμμιση του Συντάγματός της με τον σύγχρονο κόσμο. Στην Ελλάδα, όμως, η αντίστασή μας εξαντλείται στα μαγαζιά της διασκέδασης, όπου κάθε μέρα, δείχνουμε στους λαούς των υπόλοιπων χωρών, πώς ένας «άδικος» νόμος, καταργείται στην πράξη: καπνίζουμε, ακολουθώντας το παράδειγμα του νταή υφυπουργού υγείας της χώρας μας!
Ωχ αδερφέ μου, ιδιωτικά πανεπιστήμια και κουραφέξαλα! Εμείς να είμαστε καλά! Δεν τρέχει τίποτα, ο μήνας έχει… 16!
