Η δυστυχία της επιλογής μεταξύ Πολάκηδων και Γεωργιάδηδων

Από την κάλπη της περασμένης Κυριακής προέκυψαν ποιοτικές και ποσοτικές αναλύσεις του εκλογικού αποτελέσματος. Πέρα όμως από αυτές, υπάρχουν κάποιες σταθερές στο ελληνικό πολιτικό σύστημα οι οποίες, όχι μόνο δεν μας περιποιούν τιμή ως λαό, αλλά κυρίως, μας καταδικάζουν να ζούμε στον βούρκο της ανυπαρξίας, της εσωστρέφειας και του σκοταδισμού.

Μία απ’ αυτές είναι η ύπαρξη σε όλα τα κόμματα εξουσίας, ενός στελέχους που εκτελεί χρέη «μαντρόσκυλου» για να μαζεύει τα πρόβατα μέσα στο μαντρί. Σίγουρα οι παλιότεροι εξ ημών, θυμόμαστε τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο, τις εποχές όπου ο πράσινος ήλιος της Πασοκάρας δεν έδυε ποτέ! Ο «Ευάγγελος του λαού», μη διστάζοντας να χρησιμοποιεί ψευδή στοιχεία ή ακόμα και να υβρίζει με τον πιο χυδαίο τρόπο τον οποιονδήποτε τολμούσε να ασκήσει κριτική στον ίδιο ή στο κόμμα που εκπροσωπούσε, ήταν από τους πρώτους διδάξαντες αυτού του τόσο βρώμικου, αλλά εν τέλει τόσο σημαντικού για τα κόμματα εξουσίας ρόλου.

Θα περίμενε κανείς, λοιπόν, ότι μετά από τόσα χρόνια που πέρασαν και τόσο νερό που κύλησε στο αυλάκι, θα είχε εκλείψει αυτή η «ανάγκη» του πολιτικού συστήματος και θα είχε βρει μια και καλή τη θέση που της ανήκει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Δυστυχώς, όμως, κάτι τέτοιο δεν ισχύει, αφού η ανάγκη ύπαρξης ενός τέτοιου «μαντρόσκυλου» είναι από τις λίγες ανθεκτικές σταθερές στο Ελληνιστάν, με αποτέλεσμα η επαναλαμβανόμενη τραγωδία της χώρας και ημών, των κατοίκων της, να έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι πάντα, όταν καλούμαστε να επιλέξουμε την κυβέρνηση που θα κουμαντάρει το καράβι, η επιλογή μας να περιορίζεται σε κόμματα που έχουν ως «μπροστάρηδες» ή ως «σημαίες» τους, ανθρώπους αυτής της «ποιότητας».

Στο σημερινό κάδρο, και τα δύο κόμματα εξουσίας, η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, διαθέτουν στις τάξεις τους από μία (τουλάχιστοπν) τέτοια φιγούρα, στα πρόσωπα των Άδωνι Γεωργιάδη και Παύλου Πολάκη.

Εδώ, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω πως δεν θεωρώ ότι η επιλογή αυτών των ανθρώπων γίνεται τυχαία. Ανεξαρτήτως των επιμέρους διαφορετικών χαρακτηριστικών και πολιτικής πορείας που σίγουρα έχουν οι παραπάνω πολιτικοί, είναι άτομα που αδιαμφισβήτητα διαθέτουν ευφία, καθώς και άλλες ικανότητες, όπως για παράδειγμα ότι είναι ετοιμόλογοι, έχουν αυτοπεποίθηση, τολμούν να βγουν μπροστά, ενώ επιπλέον τα λένε «χύμα και τσουβαλάτα»!

Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς: εφόσον δεχόμαστε ότι έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά, γιατί δεν θα πρεπε να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή; Το αξίζουν! Εντούτοις, η παραπάνω παρατήρηση προσκρούει σε ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο: οι ικανότητες, από μόνες τους, όχι μόνο δεν αρκούν για να θεωρηθούν κάτι θετικό για το κοινωνικό σύνολο, αλλά πολλές φορές, το γεγονός ότι συνοδεύονται κι από άλλες «αρετές», ακυρώνει εν τη γενέσει του το όποιο θετικό αποτύπωμα θα μπορούσαν δυνητικά να αφήσουν. Για παράδειγμα, δεν χωρά η παραμικρή αμφιβολία ότι ο Χίτλερ είχε τρομερές ικανότητες, και ως πολιτικός και ως στρατηγός. Αυτό, ωστόσο, δεν τον εμπόδισε να αιματοκυλήσει την ανθρωπότητα, εγκαθιδρύοντας την υπεραποδοτική «βιομηχανία θανάτου» των κρεματορίων!

Το ερώτημα, λοιπόν, που προκύπτει αβίαστα είναι γιατί τα κόμματα τούς έχουν ανάγκη; Ποια είναι εκείνη η τόσο πολύτιμη προσφορά αυτών των «νταήδων» η οποία οδηγεί οποιαδήποτε πολιτική παράταξη που κυνηγά την εξουσία να βγάζει μπροστά και να δίνει τόσο χώρο και χρόνο σε αυτά τα «μαντρόσκυλα»;

Για να ρίξουμε φως σε αυτό το ερώτημα, είναι χρήσιμο να ακολουθήσουμε τον ίδιο συλλογισμό που αναπτύχθηκε προηγουμένως στο παράδειγμα με τον Χίτλερ: τηρουμένων, πάντα, των αναλογιών, οι ικανότητες που αδιαμφισβήτητα διαθέτουν όσοι αναλαμβάνουν τον ρόλο του «μπροστάρη», έχουν οφέλη βραχυπρόθεσμα, και μόνο για τους λίγους: για τα ίδια τα κόμματα εξουσίας, τα οποία, με όχημα τις επιθέσεις των εν λόγω «κυρίων» (και «κυριών» τα τελευταία χρόνια), πολώνουν το πολιτικό σκηνικό, ασκούν γοητεία στα πιο ταπεινά και πρωτόγονα ένστικτα της κοινωνίας, παγιώνουν τη λογική τού «ή εμείς ή αυτοί» και εμπεδώνουν την πεποίθηση ότι τίποτα δεν αλλάζει σ’αυτόν τον τόπο. Ταυτόχρονα, επιτείνουν το έλλειμμα καλλιέργειας και φανατισμού, ενώ οδηγούν στην ταύτιση του χυδαίου με το ελκυστικό, του «πονηρού» με το «πετυχημένο», του φωνακλά με τον «μάγκα και παλληκαρά», διαιωνίζοντας τη συμμετοχή των ίδιων και των εντολοδόχων τους στη νομή της εξουσίας!

Με έναν παράλληλο συλλογισμό, θα μπορούσε να μας διαφωτίσει και η περίπτωση του ποδοσφαίρου, ενός άλλου χώρου βαθιάς παθογένειας της ελληνικής κοινωνίας. Εκεί, τι έχουμε; Ένα πλήρως υποβαθμισμένο προϊόν, παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος από τους πολλούς και στρατούς προέδρων οι οποίοι, ενώ όλος ο κόσμος παρακολουθεί έκθαμβος τη συνεχή κατρακύλα του αθλήματος, εκείνοι –οι λίγοι– συνεχίζουν να επιβάλλουν καθεστώς φόβου και τρομοκρατίας, διασφαλίζοντας την ασυλία και την προνομιακή αντιμετώπιση των αφεντικών τους από το κράτος και τη δικαιοσύνη.

Και ερχόμαστε στην τρίτη και τελευταία ανάγνωση της ίδιας πάντα λογικής: είναι η λογική που επιτρέπει τόσα χρόνια στον κανίβαλο να παρκάρει πρώτος κι ατιμώρητος όπου να’ ναι· στον αγύρτη να ξεμπερδεύει γρήγορα στις ουρές και στα φανάρια· στις ισχνές μειοψηφίες κάθε κοπής να επιβάλλουν τα συμφέροντά τους στον δημόσιο βίο· στα μηχανοκίνητα να καταλαμβάνουν το πεζοδρόμιο και να δυσχεραίνουν –ή και να αποκλείουν– την πρόσβαση στους πολλούς· στους καπνιστές, οι οποίοι αποτελούν το 1/5 της κοινωνίας, να απολαμβάνουν την αρρωστημένη τους συνήθεια εις βάρος της υγείας των άλλων 4/5· στον στρατηγικό κακοπληρωτή να βγαίνει πάντα κερδισμένος εις βάρος του συνεπή φορολογούμενου κ.τλ. Είναι, σε τελευταία ανάλυση, η ίδια λογική που αποτρέπει άλλα, πιο υγιή κύτταρα της κοινωνίας να αναμιχθούν με την πολιτική και να πάνε πραγματικά μπροστά τον τόπο!