O Alessio Mamo μπήκε στο «Νοσοκομείο όλων των πολέμων»

Έχοντας ζήσει τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο συγγραφέας Έριχ Μαρία Ρεμάρκ είχε πει πως «μόνο ένα νοσοκομείο δείχνει τι είναι ο πόλεμος». Ο φωτορεπόρτερ Alessio Mamo ταξίδεψε μέχρι το Αμάν της Ιορδανίας και το «Νοσοκομείο όλων των πολέμων».

Ως έναν πολύ ήρεμο άνθρωπο, «σχεδόν ντροπαλό» περιγράφει χαρακτηριστικά, περιγράφει τον εαυτό του ο Αlessio Mamo. Ένα στοιχείο που σίγουρα του έχει φανεί χρήσιμο στην καριέρα του ως φωτορεπόρτερ και στα δύσκολα στιγμιότυπα που έχει κληθεί να αποθανατίσει με τον φακό του. Μεγαλωμένος στη Σικελία και επηρεασμένος από την καθηγήτρια καλλιτεχνικών μητέρα του, τα πρώτα του ερεθίσματα αφορούσαν στη ζωγραφική και στον κινηματογράφο.

«Η φωτογραφία ήρθε πολύ αργότερα, σχεδόν μια δεκαετία μετά» εξηγεί και προσθέτει πως αρχικά την θεωρούσε ως μια ευχάριστη δραστηριότητα που μετά συνειδητοποίησε πως θα μπορούσε να γίνει το επάγγελμα του. Από τη Λέσβο και τον καταυλισμό προσφύγων στην Μόρια, στο Καλαί και το ερειπωμένο Ιράκ (στην μετέπειτα από το ΙSIS εποχή), ο Alessio καταγράφει συστηματικά την φρίκη του πολέμου. «Οι περισσότερες από τις ιστορίες που ακολουθώ συνδέονται με τις συνέπειες των πολέμων» σημειώνει και όταν τον ρωτώ τι είναι αυτό που έχει αποκομίσει η απάντηση -αν και όχι πρωτότυπη- αξίζει να ακούγεται μέχρι να γίνει κατανοητή -και αποδεκτή- από όλους. «Δυστυχώς οι απλοί άνθρωποι είναι πάντα εκείνοι που υποφέρουν από αυτές τις κακές πολιτικές επιλογές» δηλώνει λακωνικά.

Τα ρεπορτάζ του σικελού φωτογράφου έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα όπως ο Guardian, Time και Der Spiegel -μεταξύ άλλων. Ένα από τα πρότζεκτ που έχουν ξεχωρίσει είναι το «Νοσοκομείο όλων των πολέμων» (The Hospital of all the Wars) για το οποίο έχει βραβευτεί και από το World Press Photo (στην κατηγορία Singles, People). Ο Alessio και η δημοσιογράφος Marta Bellingreri αποφάσισαν να καταγράψουν τι συμβαίνει στις αίθουσες του νοσοκομείου των Γιατρών Χωρίς Σύνορα (MSF) στην Ιορδανία. «Εκεί δέχονται και φροντίζουν τραυματίες από εμπόλεμες χώρες της Μέσης Ανατολής όπως η Συρία, το Ιράκ και η Υεμένη» προσθέτει. «Πέρασα μήνες σε αυτήν την κλινική, ώστε να μπορέσω να χτίσω σχέσεις με τους ανθρώπους. Την πρώτη εβδομάδα απλά μιλούσα με τους τραυματίες και δεν έβγαλα ούτε μια φορά την κάμερα μου» διευκρινίζει και τονίζει πως η ένταση των φωτογραφιών (βλ. gallery) οφείλεται στην οικειότητα που είχε αναπτυχθεί και από τις δυο πλευρές.

Όπως μου αποκαλύπτει, με αρκετούς από τους ασθενείς κρατά ακόμα επαφή. Αναμφισβήτητα στην καριέρα του ο έμπειρος φωτορεπόρτερ αντίκρισε πολλές έντονες εικόνες και κατάφερε να τις μεταφέρει και στον υπόλοιπο κόσμο. Το πορτρέτο της Manal (βλ. δεύτερη εικόνα) που κέρδισε το βραβείο αποτελεί μια τέτοια περίπτωση. Χάρη στην ηρεμία που τον διακατέχει, ο Αlessio τράβηξε μια φωτογραφία ελπίδας σε ένα περιβάλλον πόνου. Ο ίδιος ο Alessio θεωρεί πως είναι η πιο επιδραστική εκόνα του μέχρι τώρα όταν τον ρωτήσαμε σχετικά. Αυτό το πορτρέτο δείχνει ανθεκτικότητα, δύναμη, χαρά παρά το γεγονός ότι το κορίτσι είναι βαριά τραυματισμένο. «Μετά από την ανακοίνωση του αποτελέσματος πέρυσι, αποφάσισα να την επισκεφθώ στο Κιρκούκ του Ιράκ για να την ενημερώσω ότι ακόμη και αν δεν μπορεί να ταξιδέψει, η φωτογραφία της είναι σε όλο τον κόσμο δίνοντας στους ανθρώπους την ελπίδα και επίγνωση της κατάστασης» καταλήγει. «Θα συνεχίσω να πηγαίνω στο Ιράκ. Αυτή η υπέροχη χώρα με τους καταπληκτικούς κατοίκους συνεχίζουν να υποφέρουν εξαιτίας των 40 χρόνων βίας που ξεκίνησαν από τον Σαντάμ μέχρι το ISIS. Ελπίζω να δούμε ξανά αυτή τη χώρα να λάμπει» αναφέρει αποκαλύπτοντας τα μελλοντικά του σχέδια.