Το νούμερο 24
Ο Κόμπι Μπράιαντ, τρίτος σκόρερ στο NBA και ο πρώτος σούτινγκ γκαρντ στην ιστορία του πρωταθλήματος που έπαιξε σε τουλάχιστον είκοσι αγωνιστιστικές περιόδους, «έφυγε» ξαφνικά όταν το ελικόπτερο όπου επέβαινε με ακόμη επτά άτομα(αναμεσά τους και η 13χρονη κόρη του) συνετρίβη.
Η στιγμή της ανακοίνωσης του θανάτου του, πάγωσε για λίγο τον χρόνο και συγκριτικά με όσα συμβαίνουν -μεταξύ των οποίων και μια νέα επιδημία- αυτή η παγκόσμια θλίψη μπορεί να φαντάζει κάπως υπερβολική. Ωστόσο, στο χώρο των αθλημάτων τα συναισθήματα μεγεθύνονται και οι άνθρωποι γίνονται σύμβολα. Ενδεχομένως επειδή τα σπορ και η υγιής οπαδική ταυτότητα προσφέρουν στον μέσο θεατή κάτι το συναρπαστικό. Απόδραση από τα προβλήματα της πραγματικότητας. Για κάθε φορά που ο Κόμπι έτρεχε στο παρκέ μέχρι και το 2016 όπου και αποσύρθηκε (κερδίζοντας πάνω από 60 πόντους στο τελευταίο παιχνίδι του), ίσως ένας νέος/α αθλητής ή αθλήτρια γεννιόταν. Τελικά, εκείνο που μένει είναι οι δυνατές στιγμές και σύμφωνα με τις αντιδράσεις του κόσμου, ο Κόμπι Μπράιαντ μας χάρισε πολλές. Όπως η επιστολή που υπέγραψε όταν παραιτήθηκε από την ενεργό δράση.
"Αγαπημένο μου μπάσκετ,
Από τη στιγμή που φόρεσα τις κάλτσες του πατέρα μου και ξεκίνησα νοητά να εκτελώ νικητήρια σουτ στο θρυλικό Western Forum, ήξερα πως ένα πράγμα ήταν αληθινό. Σε ερωτεύθηκα. Σε αγάπησα τόσο, που σου έδωσα τα πάντα. Το μυαλό και το κορμί μου, το πνεύμα και την ψυχή μου. Ήμουν ένα εξάχρονο παιδί που σε αγάπησε έντονα. Δεν είδα ποτέ το τέλος του τούνελ. Είδα μόνο τον εαυτό μου να βγαίνει τρέχοντας από αυτό. Έτρεξα πάνω κάτω σε κάθε παρκέ για να κυνηγήσω κάθε μπαλιά. Μου ζήτησες να παλέψω και σου έδωσα την καρδιά μου γιατί μου προσέφερες πολλά περισσότερα.
Έπαιξα με ιδρώτα και με πόνο, όχι μόνο επειδή η πρόκληση με καλούσε, αλλά κι επειδή ΕΣΥ με φώναζες. Εκανα τα πάντα για ΕΣΕΝΑ, γιατί έτσι πρέπει να κάνεις όταν κάποιος σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο ζωντανός, όσο εσύ με άφησες να νιώσω. Έδωσες σε ένα εξάχρονο παιδί το Laker Dream και για πάντα θα σε αγαπώ. Όμως, δεν μπορώ να σε αγαπώ τόσο αρρωστημένα για πολύ ακόμα. Αυτή τη χρονιά, είναι ό,τι μου έχει απομείνει για να σου δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέξει το σφυροκόπημα, το μυαλό μου θα το διαχειριστεί, όμως το σώμα μου ξέρει πως ήρθε η στιγμή να πω αντίο.
Και είμαι εντάξει. Είμαι έτοιμος να σε αφήσω να φύγεις. Θέλω να το γνωρίζεις τώρα, ώστε και οι δυο να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας απόμεινε. Τα καλά και τα άσχημα. Δώσαμε ο ένας στον άλλο όσα είχαμε.
Γνωρίζουμε και οι δυο, πως ό,τι κι αν κάνω μετά, θα είμαι πάντα αυτό το παιδί με τις γυρισμένες κάλτσες, τον κάδο με τα σκουπίδια στη γωνία και τα πέντε δευτερόλεπτα. Η μπάλα είναι στα χέρια μου. 5... 4... 3... 2... 1
Πάντα θα σε αγαπώ,
Kobe". *
*Απόσπασμα από την επιστολή, όπως δημοσιεύθηκε στο Wikipedia.
