Πώς ένας «πράσινος» αγάπησε μια ομάδα με κόκκινα
Τη δεκαετία του '90 έπαιζε τα μεσημέρια του Σαββάτου μια αθλητική εκπομπή στον Ant1, το «Σούπερ Σάββατο». Κράτησε νομίζω μέχρι τα τέλη της δεκαετίας, ίσως και λίγο μετά το 2000. Θυμάμαι δεν έχανα εκπομπή. Στα πρώτα χρόνια της, που ήταν παράλληλα και τα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης, παρουσίαζαν κατά καιρούς κάποια μικρά αφιερώματα με αφορμή θέματα της επικαιρότητας. Θυμάμαι πως πολλές φορές τα αφιερώματα αυτά τα έντυναν με μουσικές που πρώτη φορά τις άκουγα και που για κάποιο λόγο δεν έχω ξεχάσει από τότε. Και ούτε μπορώ να τις φανταστώ έξω από εκείνα τα θέματα που έβλεπα τα μεσημέρια του Σαββάτου.
Τον Μάιο του 1993, μια μέρα σαν σήμερα, έπαιξαν σε μια εκπομπή ένα τρίλεπτο αφιέρωμα στη Νότιγχαμ Φόρεστ και τον Μπράιαν Κλαφ. Ήταν οι μέρες που η Φόρεστ υποβιβαζόταν στην δεύτερη τη τάξει κατηγορία του αγγλικού πρωταθλήματος, μη μπορώντας να σταθεί στον ανταγωνισμό της νεοσυσταθείσας τότε Premier League. Δεν θυμάμαι το όνομα του συντάκτη που επιμελήθηκε και παρουσίασε το αφιέρωμα, θυμάμαι ωστόσο τη φωνή του (θα την αναγνώριζα και τώρα) και τον δραματικό της τόνο. Θυμάμαι πως είχα συγκινηθεί πολύ, χωρίς ακόμα να ξέρω καλά-καλά ποια ήταν η Φόρεστ ή ο Κλαφ. Ήμουν 13 χρονών άλλωστε. Και θυμάμαι ακόμα τη μουσική, απόλυτα ταυτισμένη με το δράμα του υποβιβασμού και το τέλος μιας ολόκληρης εποχής.
Φαίνεται πως από εκείνα τα χρόνια είχε ήδη μπει στο αίμα μου το μικρόβιο που φτιάχνει έναν δημοσιογράφο. Γι' αυτό και όταν έβλεπα τις εκπομπές που μου άρεσαν, όπως το Σούπερ Σάββατο ή το Τάιμ Άουτ, πλάι στην τηλεόραση είχα πάντα έτοιμο το μαγνητόφωνο. Όταν ετοιμάζονταν να παρουσιάσουν κάποιο αφιέρωμα που φαινόταν να είναι ενδιαφέρον, πατούσα το record, το έγραφα και έπειτα το άκουγα ξανά και ξανά, άπειρες φορές. Κάπως έτσι έχω συγκρατήσει ακόμη απίθανες λεπτομέρειες από το αθλητικό γίγνεσθαι εκείνης της εποχής. Και κάπως έτσι έχω κρατήσει στο νου μου πολλές μελωδίες, όπως εκείνη που έντυσε τον υποβιβασμό της Φόρεστ. Έτσι μάλιστα ξεκίνησα να συμπαθώ εκείνη την ομάδα με τα κόκκινα, εγώ ένας Παναθηναϊκός.
Για πολλά χρόνια μετά από εκείνο το Σάββατο είχα στο νου μου τη μελωδία εκείνη. Τότε όμως δεν υπήρχε Shazam, ούτε mp3, ούτε καν Internet για να ψάξω και να τη βρω, όπως ήθελα. Ώσπου το 2012, εντελώς τυχαία, έτυχε να την ακούσω κάπου: μέχρι να ενεργοποιήσω το Shazam στο κινητό είχε παίξει μέσα στο μυαλό μου ξανά εκείνο το αφιέρωμα στη Νότιγχαμ. Τώρα ήξερα καλά ποια ήταν η Φόρεστ, ποιος ήταν ο Κλαφ. Κι αν εκείνο το μαγνητοφωνημένο αφιέρωμα δεν μπορεί πλέον να παίξει στις παμπάλαιες πια κασέτες, εξαντλημένες από τις επαναλήψεις, έμαθα τουλάχιστον ποια ήταν εκείνη η μελωδία.
ΥΓ. είναι από το Miami Vice, «Οι σκληροί του Μαϊάμι» το λέγαμε εδώ...
