Για την Ada Trillo δεν αρκεί να φωτογραφίζεις τους κατατρεγμένους αλλά πρέπει και να τους ακούς

Ο μήνας των εκλογών στην Αμερική τελείωσε. Ένα από τα περιβόητα θέματα που συζητήθηκαν έντονα κατά την προεκλογική περίοδο ήταν και το μεταναστευτικό. Tα τελευταία τέσσερα χρόνια η βραβευμένη φωτογράφος Αda Trillo, ταξιδεύει στα σύνορα Μεξικού- Η.Π.Α αποτύπωντας με το φακό της “το Κτήνος – La Bestia”.

Η Ada Trillo γεννήθηκε στο Τέξας αλλά μεγάλωσε στο Μεξικό. Σαν παιδί πηγαινοερχόταν μεταξύ των δύο πόλεων καθώς πήγαινε σχολείο στην πλευρά των Η.Π.Α. «Μεγαλώνοντας στα σύνορα, είδα πολλές δυσκολίες και ανισότητες μεταξύ των δύο κόσμων. Για παράδειγμα, η νταντά μου στο Μεξικό συνελήφθη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ταξίδεψε εκεί παράνομα, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Ήταν μια μητρική φιγούρα για μένα, κάποια που σεβόμουν βαθιά. Παρά το αποτέλεσμα του ταξιδιού της, θα θαυμάζω για πάντα τη δύναμή της. Αυτός είναι ο λόγος που η μετανάστευση είναι τόσο σημαντική για μένα» μου απαντά, όταν τη ρωτώ πώς την άλλαξε αυτή εμπειρία. Θυμάται, πως καθημερινά στο δρόμο της για το σχολείο της στο Τέξας συναντούσε άλλους επίδοξους μετανάστες. Στη διαδρομή, μπορούσα να δω εγκαταλελειμμένες σχεδίες από μετανάστες που προσπάθησαν να εισέλθουν στις ΗΠΑ μέσω του ποταμού. Αν και δεν ήρθα ποτέ σε επαφή μαζί τους, κάθε φορά που του συναντούσα μπορούσα να δω την αποφασιστικότητα στα μάτια τους».

Η φωτογραφία ωστόσο δεν ήταν πάντα στα πλάνα της. Αρχικά η Ada στράφηκε στη ζωγραφική. «Ήταν πάντα ο καλύτερος τρόπος να εξωτερικεύσω αυτά που έχω στην καρδιά μου. Δεν τα πηγαίνω καλά στο να εκφράζω τον εαυτό μου και έτσι η τέχνη έγινε το τέλειο μέσο έκφρασης». Η σχέση της με την φωτογραφία ξεκίνησε τυχαία. «Πήρα την πρώτη μου κάμερα ως δώρο από τον πρώην σύζυγό μου. Ταξίδευα πολύ, και πάντα είχα μεγάλο ενδιαφέρον για τους ανθρώπους και τις ιστορίες τους. Όταν παντρεύτηκα ταξιδέψαμε στο Μάλι. Αν και το περιβάλλον ήταν όμορφο, ερωτεύτηκα τους ανθρώπους που συνάντησα. Ακούγοντας τις ιστορίες τους και τραβώντας φωτογραφίες, ξεκίνησε η αγάπη μου γι’αυτό που κάνω τώρα» καταλήγει. Μέσα από το φακό της υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα γι'αυτό και όπως δηλώνει χαρακτηριστικά, δεν μπορεί να απομακρυνθεί έτσι απλά από τα άτομα που φωτογραφίζει. «Τα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων που επηρεάζουν τα θέματα των φωτογραφιών μου είναι πολύ αληθινά. Πιστεύω ότι το σωστό είναι να συνεχίσω να τους βοηθάω όσο μπορώ» εξομολογείται.

«Επιστρέφω στη Juarez (σσ. την πόλη καταγωγής της) τουλάχιστον τρεις φορές το χρόνο για να επισκεφτώ τους γονείς μου. Αυτές είναι οι ρίζες μου. Αυτή τη φορά αποφάσισα να μείνω περισσότερο και να κάνω ένα πρότζεκτ εδώ, αλλά θα είμαι πάντα ανάμεσα και στους δύο κόσμους» αναφέρει μιλώντας για το φωτογραφικό προτζεκτ "La Bestia". Πρόκειται για ένα φορτηγό τραίνο, το οποίο διασχίζει την κεντρική Αμερική με κατεύθυνση τις Η.Π.Α. Πήρε το ψευδώνυμό του από την επικινδυνότητα του ταξιδιού αφού πολλοί επιβαίνοντες δεν καταφέρνουν ποτέ να αποβιβαστούν ή φτάνουν σε άσχημη κατάσταση. Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποίησαν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα (σε σύνολο 396 ασθενών που νοσηλεύτηκαν σε κλινικές στο νότιο και κεντρικό Μεξικό αμέσως μετά το ταξίδι τους με αυτό το τρένο), το 58% είχε υποστεί ξυλοδαρμούς, επιθέσεις και εκβιασμούς από τις συμμορίες που δρουν ανεξέλεγκτες κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Παρακάτω, η Ada περιγράφει πως ήταν η καθημερινότητα για εκείνη.

«Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών μου, οι μέρες μου συνήθως ξεκινούσαν στις 5 π.μ. και τελείωναν περίπου τα μεσάνυχτα. Κάθε μέρα ήταν απρόβλεπτη γιατί έπρεπε να ακολουθήσω το καραβάνι όπου κι αν πήγαινε. Μια τυπική μέρα περιελάμβανε πολύ περπάτημα, ασταμάτητη φωτογραφική καταγραφή και συζητήσεις με πολλά νέα άτομα. Κάποιες μέρες, μπαίναμε σε μια διαφορετική χώρα ή έστω προσπαθούσαμε, χωρίς να γνωρίζουμε κάναμε αν θα βρούμε να κοιμηθούμε κάπου. Μερικές φορές καταλήγαμε να κοιμόμαστε σε ένα άδειο μέρος, ένα πάρκο ή καταφύγιο. Πριν από τα νέα τρένα, αυτός ήταν ο τρόπος μετακίνησης και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται από μετανάστες σήμερα. Βρίσκεται στα σύνορα της Γουατεμάλας και του Μεξικού, όπου το τρένο ταξιδεύει σε διαφορετικά σημεία στο Μεξικό μέχρι να φτάσει στα σύνορα με τους μετανάστες των Η.Π.Α που δεν έχουν χρήματα για διακινητή- γνωστός και ως κογιότ, αλλά είναι εξαιρετικά επικίνδυνο επειδή υπόκεινται σε εκβιασμούς από την αστυνομία και το οργανωμένο έγκλημα. Μερικές φορές, ελλείψει χρημάτων δολοφονούνται ή απαγάγονται. Έκανα αυτό το έργο επειδή ήθελα να δείξω στους ανθρώπους των Η.Π.Α πόσο δύσκολο είναι το ταξίδι για τους μετανάστες και τους πραγματικούς κινδύνους που αντιμετωπίζουν. Ήθελα να ακούσουν τις ιστορίες τους». Γνωρίζοντας πως κατά διαστήματα, πολλές εφημερίδες και δίκτυα ενημέρωσης έχουν κάνει αντίστοιχα ρεπορτάζ ρωτώ την Ada αν υπάρχει κάτι που τα Μ.Μ.Ε  παραβλέπουν ή κάνουν λάθος. «Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης παραβλέπουν τις προσωπικές ιστορίες. Δεν αναγνωρίζουν την ιστορία του κάθε ανθρώπου. Κάποιοι είναι μετανάστες, κάποιοι είναι αιτούντες άσυλο. Αξίζει να γνωρίζουμε τι τους συνέβη στο ταξίδι τους, πώς παραβιάζονται τα δικαιώματά τους, πού πηγαίνουν τώρα και γιατί» απαντά με αφοπλιστική ειλικρίνεια.