Γιάννης Μαντάς

Με χρωματιστά μολύβια στην αρχή, έπειτα με στυλό και αργότερα με λάπτοπ, πάντα είχε την εντύπωση πως ό,τι μάθαινε, οτιδήποτε κι αν ήταν αυτό, έπρεπε να το γράψει, λες και οι άλλοι είχαν κάποια υποχρέωση να το μάθουν. Γι’ αυτό σπούδασε και δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αν και αν τον ρωτήσεις τώρα θα σου πει πως λίγα πράγματα θυμάται από εκείνη την περίοδο…

Κι αν το κακό, τέλος πάντων, φαινόταν κάποια στιγμή να περιορίζεται εντός των ορίων της ελληνικής γλώσσας, η συμφορά έγινε μεγαλύτερη όταν ανακάλυψε πως του άρεσαν και οι ξένες γλώσσες· από τότε μέχρι και σήμερα γράφει και σε ισπανικά, καταλανικά, γερμανικά, σε ό,τι μπορεί τέλος πάντων, ενημερώνοντας –κυρίως– το ισπανικό κοινό με ανταποκρίσεις γεμάτες spreads, μνημόνια και PSI.

Και εκεί που κάποιοι μπορεί να έλεγαν πως μάλλον χρειάζεται «σανίδα» για να συνέλθει, εκείνος φαίνεται να βρήκε κι άλλο αποκούμπι της λόξας του στο «σανίδι» του θεάτρου, μεταφράζοντας τα τελευταία χρόνια έργα σύγχρονων καταλανών συγγραφέων για το ελληνικό κοινό που –παραδόξως ή μη– δείχνει να τα βρίσκει ενδιαφέροντα. Το μέλλον θα δείξει αν παραμένει εντός pragmatikotitas ή όχι…