Γιάννης Μαντάς
Με χρωματιστά μολύβια στην αρχή, έπειτα με στυλό και αργότερα με λάπτοπ, πάντα είχε την εντύπωση πως ό,τι μάθαινε, οτιδήποτε κι αν ήταν αυτό, έπρεπε να το γράψει, λες και οι άλλοι είχαν κάποια υποχρέωση να το μάθουν. Γι’ αυτό σπούδασε και δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αν και αν τον ρωτήσεις τώρα θα σου πει πως λίγα πράγματα θυμάται από εκείνη την περίοδο…
Κι αν το κακό, τέλος πάντων, φαινόταν κάποια στιγμή να περιορίζεται εντός των ορίων της ελληνικής γλώσσας, η συμφορά έγινε μεγαλύτερη όταν ανακάλυψε πως του άρεσαν και οι ξένες γλώσσες· από τότε μέχρι και σήμερα γράφει και σε ισπανικά, καταλανικά, γερμανικά, σε ό,τι μπορεί τέλος πάντων, ενημερώνοντας –κυρίως– το ισπανικό κοινό με ανταποκρίσεις γεμάτες spreads, μνημόνια και PSI.
Και εκεί που κάποιοι μπορεί να έλεγαν πως μάλλον χρειάζεται «σανίδα» για να συνέλθει, εκείνος φαίνεται να βρήκε κι άλλο αποκούμπι της λόξας του στο «σανίδι» του θεάτρου, μεταφράζοντας τα τελευταία χρόνια έργα σύγχρονων καταλανών συγγραφέων για το ελληνικό κοινό που –παραδόξως ή μη– δείχνει να τα βρίσκει ενδιαφέροντα. Το μέλλον θα δείξει αν παραμένει εντός pragmatikotitas ή όχι…
Έχει γράψει...
-
Θυμάμαι δεν έχανα εκπομπή. Στα πρώτα χρόνια της, που ήταν παράλληλα και τα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης, παρουσίαζαν κατά καιρούς κάποια μικρά αφιερώματα με αφορμή θέματα της επικαιρότητας. Θυμάμαι πως πολλές φορές τα αφιερώματα αυτά τα έντυναν με μουσικές που πρώτη φορά τις άκουγα και που για κάποιο λόγο δεν έχω ξεχάσει από τότε. Και ούτε μπορώ να τις φανταστώ έξω από εκείνα τα θέματα που έβλεπα τα μεσημέρια του...
-
Πριν δεκαπέντε χρόνια μόνο το 17% των Καταλανών τασσόταν υπέρ μιας ανεξάρτητης Καταλωνίας. Στα τέλη του 2012 το ποσοστό έφτασε το 40%, αγγίζοντας κατά περιπτώσεις ακόμη και το 50%. Πώς ερμηνεύεται η γιγάντωση του αποσχιστικού κινήματος και πότε το κίνημα αυτό γίνεται το κυρίαρχο επιχείρημα στην πολιτική σκηνή;
- 1 από 6
- ››