Η συνειδησιακή απώλεια ενός ηγέτη
Ο θάνατος και η κηδεία του Κιμ Γιονγκ Ιλ σφράγησαν ένα κύκλο εξουσίας που διήρκησε 18 ολόκληρα χρόνια και έφερε ξανά στο παγκόσμιο προσκήνιο το πιο εσωστρεφές και απομονωμένο καθεστώς του κόσμου.
Ο βίος και η πολιτεία του «απόλυτου άνδρα» του κομμουνιστικού κράτους της Β.Κορέας έχουν μνημονευθεί από χιλιάδες ΜΜΕ. Άλλoτε ενισχυμένες με ψίγματα υπερβολής και άλλoτε κεκαλυμμένες πίσω από το μανδύα της προσωπικής πολιτικής ιδεολογίας αποτυπώνονται απόλυτα σε κάθε είδους τηλεοπτικό, ηλεκτρονικό ή έντυπο ρεπορτάζ που πραγματοποιήθηκε στο παγκόσμιο χωριό της γης.
Η βορειοκορεάτικη προπαγανδιστική μηχανή καταγράφεται να κάνει τη δουλειά της τόσο απροκάλυπτα που φέρνει μόνο θυμηδία και γέλιο στον τρόπο που παρουσιάζονται οι διάφορες ειδήσεις ή εξηγούνται ορισμένα περιστατικά. Η τωρινή και αγωνιώδης προσπάθεια να αναχθεί ο πρώην πανίσχυρος επικεφαλής του καθεστώτος σε μία θεική μορφή για την οποία η φύση εκφράζει τη θλίψη της με κάθε πιθανό τρόπο, προκαλεί απορίες για το κατά πόσο όλα αυτά γίνονται πιστευτά από το σύνολο του βορειοκορέατικου λαού.
Αυτή η ισχυρότατη μηχανή προπαγάνδας μοιάζει να προέρχεται από τις χειρότερες κόπιες της συγγραφικής Οργουελικής φαντασίας. Ένα παλαιολιθικό κακέκτυπο των μεθόδων του Γιόζεφ Γκαίμπελς. Η συρραφή των γεγονότων, η χειραγώγηση των ειδήσεων και η προώθηση της επίπλαστης εικόνας ενός ηγέτη που ποτέ δεν ήταν συμβατός με την εικόνα που έβγαζε προς τα έξω γίνεται με τόσο αδέξιο και χοντροειδή τρόπο που σε κάνει να απορείς για τη χρόνια βιωσιμότητα αυτού του ολοκληρωτικού καθεστώτος. Ειδικά την εποχή του διαδικτύου και των social media.
Οι εικόνες από την σημερινή κηδεία είναι ενδεικτικές του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η κρατική εξουσία για δεκαετίες.Το χιόνι που καλύπτει τα πάντα. Οι σκουρόχρωμες σιλουέτες των στρατιωτών που στέκονται απόλυτα ευθυγραμμισμένες και υποκλείνονται ασκεπείς στη πομπή με τις μαύρες λιμουζίνες. Το πλήθος που παρά τις ακραίες καιρικές συνθήκες, πάλλεται και χτυπιέται για το θάνατο του Κιμ Γιόνγκ Ιλ. Όλα μοιάζουν να έχουν στηθεί εκπληκτικά εναρμονισμένα σαν κινηματογραφικό σκηνικό χολλυγουντιανής υπερπαραγωγής. Επιβλητικές εικόνες ενός απομονωμένου κράτους που έχει μάθει να εξαρτάται απόλυτα από τον ηγέτη του, στα πλαίσια μίας αλλοιωμένης, κατά το δοκούν, κομμουνιστικής ιδεολογίας.
Καμία από τις εικόνες που διέρρευσαν, καμία από τις ιστορίες που γράφτηκαν για την εκκεντρική ζωή του Κιμ Γιόνγκ Ιλ δεν προκάλεσαν περισσότερο θυμό ή οργή όσο η εικόνα απλών καθημερινών ανθρώπων να σκέκονται μέσα στο χιόνι και να σπαράσσονται σαν να έχασαν τον πιο δικό τους άνθρωπο. Αυτή η συνειδησιακά εντυπωμένη απώλεια, στη δεύτερη πια δεκαετία του 21ου αιώνα, προκαλεί μόνο ανατριχίλα για την ευκολία με την οποία καθεστώτα και μηχανές εξουσίας χειραγωγούν τόσο εύκολα, τόσο μεγάλες κοινωνικές μάζες.
