Νεκρή φύση σε χαντάκι
Ένα καμένο τοπίο. Αυτό παραδώσατε κύριοι. Κρανίου τόπο και μία λύση: την έξοδο απ’ τη χώρα και την αναζήτηση νέων προοπτικών και οριζόντων, κάπου αλλού, κάπου μακριά απ’ τις φωνές των όρνεων που καταβρόχθισαν ό,τι προοριζότανε για μας και θέλουν τώρα να αποτελέσουν τη λύση για το δικό μας αύριο. Ευχαριστούμε πολύ, κύριοι, ευχαριστούμε. Είστε πραγματικοί ταγοί, πραγματικοί καθοδηγητές.
Κλείνουμε τα μάτια και εναποθέτουμε το παρόν και το μέλλον μας πάνω σας. Το παρελθόν μας το καπηλευτήκατε, το χειραγωγήσατε και μας το παραδίδετε τώρα στάχτες. Μας μάθατε να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο με τη στρεβλότητα με την οποία είχατε μάθει εσείς να βρίσκετε λύση στα προβλήματά σας. Όχι συλλογικά, ατομικά, ο καθένας για τον εαυτό του.
Και τώρα έρχεστε και μας λέτε: «Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε. Θα μάθετε εν μια νυκτί, με τη δαμόκλειο σπάθη της πείνας να αιωρείται πάνω απ’ τα κεφάλια σας, με τη μέγγενη της χρεοκοπίας να σας σφίγγει όλο και πιο πολύ, μέσα σ’ αυτό το σάπιο και κατακρεουργημένο τοπίο που λέγεται Ελλάδα, θα μάθετε να ζείτε διαφορετικά.» Ακόμα όμως κι αυτό το «διαφορετικά», θα αποφασίσουμε εμείς τι μορφή θα έχει.
Εσείς, εφόσον μείνετε εδώ, σ’ αυτό το σαπιοκάραβο που βουλιάζει, έχετε δύο επιλογές: τη συστράτευση με τον «υπέρ πάντων αγώνα» του Γιωργάκη ή την άτεγκτη θέση «δεν εκβιαζόμαστε» του Σαμαρά. Και στη μέση αυτού του –μόνον κατ’ ευφημισμό– «πανηγυριού», τα ανδρείκελα της Αριστεράς, να μας προτείνουν έτοιμες «λύσεις» μιας φθηνής επαναστατικότητας που δεν πείθει πλέον κανέναν. Ούτε καν τους ίδιους τους εαυτούς τους.
Χρεοκοπήσαμε κύριοι, χρεοκοπήσαμε. Και δε μιλάμε για οικονομική χρεοκοπία. Αυτή είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στην ηθική χρεοκοπία στην οποία μας οδηγήσατε. Είναι μεγάλος ο θυμός. Ένας θυμός που ψάχνει τρόπους να εκφραστεί, μέσα από τις λέξεις, μέσα από τα πρόσωπα, μέσα απ’ τις κινήσεις και τις χειρονομίες.
Όλοι μαζί τα φάγατε. Έχει δίκιο ο Πάγκαλος. Δεν εννοούσε όμως τα λεφτά. Τον παρεξηγήσατε. Τα παιδιά σας εννοούσε. Ως άλλοι Κρόνοι, και λειτουργώντας πάντα με γνώμονα τη ρήση που λέει πως η πραγματικότητα ξεπερνάει τη μυθοπλασία, κάνατε κυριολεκτικά αυτό που μέχρι τώρα αποτελούσε απλά έναν μύθο, ο οποίος συμβόλιζε την αρρώστια της εξουσίας: φάγατε τα παιδιά σας. Και τα παιδιά των παιδιών σας. Και το χειρότερο απ’ όλα: δε δείχνετε να το συνειδητοποιείτε. Συνεχίζετε να εκφέρετε γνώμη και άποψη για το πώς φτάσαμε ως εδώ, για το ότι φταίει ο τάδε ή ο δείνα. Εκεί, ακάθεκτοι, με άποψη επί παντός επιστητού.
Ναι κύριοι, μας φάγατε. Κι αφού τελειώσατε το φαγοπότι, κάθεστε στις τηλεοράσεις σας και κοροϊδεύετε ό,τι απέμεινε απ’ τα παιδιά σας, τα οποία αηδιασμένα πια από σας τους ίδιους, καταλαμβάνουν τις μεγαλύτερες πλατείες της χώρας, κλείνοντας τ’ αυτιά τους στα συνεχή κελεύσματά σας για σύνεση και συναίνεση, και θέτουν ζήτημα πραγματικής δημοκρατίας, κάνοντας πραγματικότητα τους εφιάλτες σας, θέλοντας να πάρουν στα χέρια τους ό,τι απέμεινε απ’ τη ζωή τους, ό,τι απέμεινε απ’ τα συντρίμμια που τους αφήσατε. Το τι θα επιλέξει τελικά ο καθένας για τον εαυτό του, το αν δηλαδή θα φύγει να πάει να βρει την τύχη του αλλού ή θα μείνει να συμμετάσχει της «ανοικοδόμησης», είναι εν τέλει, αυστηρά προσωπική υπόθεση. Μέχρι τότε όμως, αφήστε μας, αδειάστε μας τη γωνιά, έστω για μια φορά, έστω την ύστατη στιγμή.
Μην επιχειρείτε να μολύνετε με την «παντογνωσία» σας και αυτή την προσπάθεια. Άλλωστε, αυτή η «παντογνωσία» είναι που μας οδήγησε εδώ, στο μη περαιτέρω. Τώρα ήρθε η ώρα να μιλήσουν οι αγνοί, οι αμόλυντοι, οι παρθένοι. Αφήστε πια τις φθηνές σας συμβουλές. Αφήστε τους να σπάσουν τα μούτρα τους. Σίγουρα οι πληγές που θα μείνουν απ’ αυτό το σπάσιμο, το δικό τους, θα είναι πιο γλυκές από εκείνες που άφησαν στα σώματα και τα μυαλά τους τόσα χρόνια της δικής σας διακυβέρνησης.
