Προσωπικά

Λένε πως το μέλλον ενός τόπου είναι οι νέοι, που τον απαρτίζουν. Μα σκέφτομαι πώς αυτή η νεολαία είναι το όπλο για την αλλαγή;

Πάντα αναρωτιόμουν αν η προσφορά είναι η απενοχοποίηση της ανεπάρκειας της εξουσίας. Της όποιας εξουσίας. Πολλές φορές το πίστεψα. Άλλες οργίστηκα, γιατί ακόμη κι αυτό να συμβαίνει και τι έγινε; Εμείς δεν πρέπει να υπάρχουμε σε όλο αυτό; Ως ατομικότητες;

Διασχίζουμε τον δρόμο με το μικρό ενοικιαζόμενο, ο ήχος των κουδουνιών μπλεγμένος με τι, τι, τιτιβίσματα, βουκολική ηρεμία στη διαπασών. Ρουφάμε ανάσες κοφτές, συριστικές, με μέτρο να γεμίσουν τα πνευμόνια, να μην μπουκώσουμε από τον τόσο παράδεισο, με μέτρο ο παράδεισος, με μέτρο, τα χαμόγελά μας θα τα μπογιατίσουμε απρόσεκτα, χωρίς μέτρο, παιδιάστικα.