Στην άκρη της πόλης
«Πάμε Ακρόπολη;» με ρώτησε με σχεδόν παιδικό ενθουσιασμό και πριν προλάβω να απαντήσω είχε ήδη φορέσει το μπουφάν του και περνούσε το κατώφλι της πόρτας. Έτσι, η απόφαση για τον προορισμό της κυριακάτικης βόλτας μου είχε ήδη ληφθεί ερήμην μου.
Στην Ακρόπολη, λοιπόν. Σε αυτό το αξιοθέατο που οι περισσότεροι Έλληνες είτε δεν έχουν επισκεφθεί ποτέ είτε το έχουν δει στα πλαίσια κάποιας σχολικής εκδρομής...
Ανηφορίζοντας από την πλευρά της Διονυσίου Αρεοπαγίτου αρχίζεις ήδη να αισθάνεσαι την αλλαγή στην ατμόσφαιρα. Ο τόπος αυτός έχει κάτι. Κάτι διαφορετικό. Πολλοί μιλούν για σπάνιου μήκους ηλεκτρομαγνητικά κύματα που κυκλώνουν τον χώρο κι άλλοι για το νοερό χρονικό ταξίδι που σε στέλνει η θέα της ζωντανής ιστορίας που βλέπεις μπροστά σου. Ό,τι κι αν είναι, σε κάνει να μην θες να φύγεις. Από το ωδείο του Ηρώδου Αττικού μέχρι το θέατρο του Διονύσου και την στοά του Αττάλου κοιτάς με δέος την αισθητική, τον όγκο, και την επιβλητικότητα των μνημείων. Ασυναίσθητα το χέρι σηκώνει την φωτογραφική μηχανή και, ως άλλος τουρίστας στον τόπο σου, αρχίζεις να απαθανατίζεις τα πάντα: τον Παρθενώνα, το Ερέχθειο με τις παραταγμένες Καρυάτιδες, τον ναό της Αθηνάς Νίκης...
Στην άκρη του βράχου, εκεί απ’ όπου έπεσε η Μαίρη όταν ο Μιμίκος δεν εμφανίστηκε στο ραντεβού τους, βλέπεις τα Αναφιώτικα. Την τελευταία, ίσως, συνοικία της Αθήνας που δεν την έχει αγγίξει ο ‘σύγχρονος’ πολιτισμός. Σε αυτό το σημείο έρχονται τον Αύγουστο τα ζευγάρια για να ρομαντζάρουν κάτω από την πανσέληνο. Οι χαρακιές στα μάρμαρα με αρχικά ονομάτων και καρδούλες, το μαρτυρούν. Και μαζί με αυτό βροντοφωνάζουν την άγνοιά τους περί ποιας ιστορικής σημασίας είναι το μέρος στο οποίο αποφάσισαν να εξομολογηθούν τον έρωτά τους...
Κατηφορίζοντας προς το Μοναστηράκι διασχίζεις την Αρχαία Αγορά. Χριστιανικοί σταυροί και παρεκκλήσια σού υπενθυμίζουν την βεβήλωση των μνημείων από τον χριστιανισμό. Ωστόσο, η αίγλη των αρχαίων γλυπτών παραμένει αναλλοίωτη και σίγουρα ξένη με όσα μαθαίνουμε (ή μήπως δεν μαθαίνουμε;) στα σχολικά βιβλία...
«Ευχαριστώ» είπε με σπαστά ελληνικά ο Ιάπωνας τουρίστας όταν τον φωτογράφισα δίπλα από έναν κίονα. Και μετά δίπλα σε άλλον κίονα. Και μετά σε άλλον. Και μετά κάτω από μια προτομή. Ήρθα για επίσκεψη κι εκτελώ χρέη φωτογράφου. Δεν πειράζει, σκέφτομαι. Οι άνθρωποι είναι πάντα το καλύτερο σουβενίρ μιας χώρας...
