Γλυκέ μου υποκριτή
Σε γνώρισα επισκέπτη λίγων ημερών στο Λονδίνο. Δεν παραδέχεσαι ανοιχτά τι ψηφίζεις, ή τι πολιτικά υποστηρίζεις.
Μόλις έχεις απολυθεί από τη δουλειά σου, ζεις ακόμα στο πατρικό σου, κι ας έχεις κλείσει τα τριάντα. Είσαι θυμωμένος με την κατάσταση, με τα ιστορικά χαμηλά επίπεδα στα οποία κάποιοι φέραν τη ζωή σου. Νιώθεις προδομένος από τους πολιτικούς που τόσα χρόνια τους χάριζες την ψήφο σου κι αυτοί σε ξεγέλασαν, σε έκλεψαν, διέλυσαν τη ζωή σου, ξεπούλησαν την πατρίδα σου. Μιλάς δυνατά και με πάθος για την Τρόικα που μας πεινάει, τα Μνημόνια που φέραν την πατρίδα μας πιο κοντά στη χρεωκοπία. Δεν έχεις καμιά ανησυχία για την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Την χαρακτηρίζεις «ακροδεξιά». Την παρομοιάζεις με το ΛΑΟΣ –λες: και για την άνοδο του ΛΑΟΣ ανησυχούσατε, και τι έγινε; Ξεφούσκωσε. Κι ο Καρατζαφέρης, προδότης. Είδες, πήγε με την εξουσία. Κι αυτός να φάει, όπως όλοι. Τουλάχιστον η Χρυσή Αυγή δεν έκλεψε, δεν πρόδωσε, τα λέει έξω από τα δόντια, εντάξει, είναι λίγο «ακροδεξιοί» αλλά δεν πειράζουν κανέναν. Κι άλλωστε σιγά, θα ξεφουσκώσουν κι αυτοί. Α, εγώ είμαι δημοκράτης. Καταδικάζω τη βία.
Σου μιλώ για τις βάρβαρες απαράδεκτες ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών, πάντα δεκαδες εναντίον ενός, πάντα ύπουλα, πάντα άνανδρα, πάντα στα σκοτάδια. Τα αρνιέσαι –έλα τώρα, αυτά τα πράγματα δε γίνονται. Ούτε για τον προπηλακισμό του Δημάρχου Κορίνθου μπροστά στα φώτα της δημοσιότητας έχεις ακούσει. Το πλούσιο παρελθόν της οργάνωσης σε ναζιστικά ιδεολογήματα, σύμβολα και πρακτικές, σου φαίνεται «υπερβολικό» για να είναι αλήθεια. «Καμιά δημοκρατία δεν θα είχε στο κοινοβούλιό της δολοφόνους» επισημαίνεις. Πώς να σου εξηγήσω ότι η δημοκρατία μας είναι πιά ένα λαστιχένιο παιδικό παιχνίδι που μαζεύει και τεντώνει κατά το δοκούν. Πώς να σου εξηγήσω ότι η μεγαλύτερη χρεωκοπία της κοινωνίας μας είναι ακριβώς η ανημπόρια μας μπροστά στο τέρας, η αδιαφορία μας στη βία, η συνήθειά μας μπροστά στο παράδοξο. Μιλάς για σιωνιστικές συνωμοσίες (που ανάθεμα κι αν ξέρεις τι σημαίνει), με κοιτάς με ύφος «πώς γίνεται να μην καταλαβαίνεις». Μιλάς για «λαθρομετανάστες» που έχουν γεμίσει τη χώρα μας και μας παίρνουν τις δουλειές. Οτι φοβάσαι να κυκλοφορήσεις στο κέντρο για να μη στην πέσουν, για να μη σου κλέψουν το τίποτε που έχεις στο άδειο πορτοφόλι σου. Εντάξει, να μην τους σκοτώσουμε, δεν συμφωνείς ακριβώς με το πογκρόμ του ‘11, αλλά εκείνοι ήταν που δολοφόνησαν το Μανώλη Καντάρη κι άφησαν μια χήρα κι ένα ορφανό, «εκείνοι άρχισαν πρώτοι». Κι όπως σωστά λες, υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα από την ανθρώπινη ζωή;
Πριν λίγες μέρες ένας άνθρωπος δολοφονήθηκε στα Πετράλωνα, ένας άνθρωπος στην ηλικία μου, που πήγαινε στη δουλειά του, που δεν πείραξε κανέναν. Δολοφονήθηκε απλώς και μόνο γιατί δεν ήταν έλληνας. Στο σπίτι ενός εκ των δολοφόνων του βρεθήκαν στιλέτα, σφαίρες καθώς και φυλλάδια υπέρ της Χρυσής Αυγής. Αφού τίποτε δεν είδες, και τίποτε δεν άκουσες από το παρελθόν και τα πεπραγμένα της εν λόγω οργάνωσης, διάβασε αυτό και προσπάθησε να το βάλεις στο μυαλό σου. Υποστηρικτές της σκότωσαν έναν άνθρωπο. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο σημαντικό απ την ανθρώπινη ζωή, όπως στην περίπτωση Καντάρη. Εκτός αν η ζωή του Καντάρη ήταν λίγο πιο σημαντική, γλυκέ μου υποκριτή.
