Τριανταφυλλιά Ταμπαλιάκη: «Η αξιοπρέπεια είναι ένας προσωπικός δείκτης»
Είχαμε δώσει ραντεβού στο Θησείο. Άργησα λίγο εξαιτίας της κίνησης. Έκανε κρύο και τα σύννεφα είχαν καλύψει τον Αττικό ουρανό. Στεκόταν έξω από το σταθμό, με είδε να κατευθύνομαι προς το μέρος της και χαμογέλασε. Ήταν μεσημέρι, το κρύο υποφερτό και εκείνη σχεδόν άβαφη, με μια φόρμα και ένα λεπτό τζάκετ γύρισε και με κοίταξε.
Χαιρετηθήκαμε. Ήταν λες και ο ήλιος ξέφυγε λίγο από τα σύννεφα, ίσα για να την ακουμπήσει. Όταν αντικρίζεις την Τριανταφυλλιά, το πρώτο πράγμα που θέλεις να κάνεις είναι να αφήσεις τα μάτια σου να περιεργαστούν το πρόσωπό της. Ψηλή γυναίκα, όμορφη, νέα, «και στην ηλικία αλλά και στο χώρο» όπως μου είπε και η ίδια, σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Χαμογελάει και χαμογελάνε μαζί και τα μεγάλα πράσινα μάτια της, γελάει και έχει μια καθάρια δύναμη στο γέλιο της. Έχει μια βαθειά φωνή και δείχνει να μην ενδιαφέρεται και τόσο για την εξωτερική της εμφάνιση. Μια παιχνιδιάρικη σιγουριά ντύνει τις κινήσεις της και δεν προσποιείται. Βγάζει κάτι το θετικό. Η εξωτερική της ομορφιά όμως είναι παγίδα σαν την ωραία φωνή των Σειρήνων. Αφού σου τραβήξει την προσοχή με το οπτικό ερέθισμα, σε «παγιδεύει» με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια, με τον τρόπο που εκφράζεται, την ωριμότητα που ξεπερνάει τα χρόνια της και το πόσο έχει καταφέρει να γνωρίσει τον εαυτό της μέσα και έξω από το χώρο που έχει αποφασίσει να κινηθεί επαγγελματικά.
Παραγγείλαμε τα καφεδάκια μας και καθίσαμε στην Πλάκα κάτι παραπάνω από τέσσερις ώρες. Η συνέντευξη κράτησε κάπου στη μια ώρα αλλά για κάποιο μαγικό λόγο δεν κατάφερνα να σταματήσω τη συζήτηση με την Τριανταφυλλιά. Έχει μια ζωντάνια και μια όρεξη για ζωή και έναν μαγικό τρόπο που σε καθιστά ανίκανο να τραβήξεις το βλέμμα σου από πάνω της. Ξεκίνησα τη συνέντευξη ενώ τα γέλια μας αντηχούσαν στα στενάκια της Πλάκας.
«Έχω αποφοιτήσει τεχνολόγος ιατρικών εργαστηρίων από τα ΤΕΙ Αθήνας», μου λέει ξεκινώντας να μιλάει για το πώς έφτασε στο να είναι ηθοποιός και να παίζει στην παράσταση ELIZADETH. «Παράλληλα με τα ΤΕΙ έδωσα εξετάσεις και πέρασα σε μια σχολή όπου έκατσα δύο χρόνια και μετά έφυγα. Ακολούθησαν διάφορα σεμινάρια, στο Θέατρο Αλλαγών, σεμινάρια με τον Γιώργο Καραμίχο, και βρέθηκα πέρσι να παίζω στο Ελίζαντεθ, όταν ανέβηκε στο θέατρο Ράγες. Παράλληλα είχα παίξει σε κάποια βίντεο κλιπ, ταινίες μικρού μήκους κ.α. αλλά το Ελίζαντεθ ήταν η πρώτη μου παράσταση. Γεννήθηκα στις Σέρρες, μεγάλωσα στην Αθήνα και σκέφτηκα (σοβαρά) να γίνω ηθοποιός, πρώτη φορά, στο Λύκειο»
«Δεν ήταν κάτι που ήθελες από μικρό παιδί», την ρωτάω και εκείνη χαμογελάει, «όλα τα παιδιά, πιστεύω, όταν είναι μικρά θέλουν να γίνουν ηθοποιοί, αστροναύτες, γιατροί αλλά το θέμα είναι αφού μεγαλώσεις λίγο να αποφασίσεις τι είναι αυτό που θέλεις να γίνεις», μου λέει και συνεχίζει. «Στο Λύκειο λοιπόν ήρθε και η αντίδραση του στυλ «η τέχνη δεν είναι δουλειά και θα πεινάσεις», που λένε οι περισσότεροι, κάτι που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα», και γελάει δυνατά. «Παρολαυτά όμως οι γονείς μου δεν ήταν από το χώρο του θεάτρου, δεν υπήρξε κάποιος να με «σπρώξει» στο χώρο, οπότε ναι μεν ήθελα να γίνω ηθοποιός αλλά παράλληλα σκέφτηκα ότι έπρεπε να έχω και ένα χαρτί στα χέρια μου και έτσι στράφηκα στα ΤΕΙ Αθήνας»
Ήταν ένα στοίχημα όπως μου λέει στη συνέχεια, με τον ίδιο της τον εαυτό. Ίσως το πρώτο από όλα όσα θα έβαζε στην πορεία της ενδοσκόπησης και αναγνώρισης του εαυτού της.
«Ήθελα να τσεκάρω αν έχω τη θέληση να γίνω ηθοποιός, να τσεκάρω την κρίση μου, γιατί όταν είσαι 18 μπορείς να αλλάξεις γνώμη 18 φορές και εγώ ήθελα να δω αν ήμουν σίγουρη και αν θα έμενα σταθερή σε αυτό. Το Elizadeth ήταν η πρώτη παράσταση στην οποία έπαιξα, στις Ράγες, και τώρα για δεύτερη χρονιά σε νέο χώρο, στο Vault, στο Βοτανικό. Παίζω την Ελένη Κουρή, η οποία είναι η μηχανικός, διευθύντρια σκηνής του θεάτρου όπου ανεβαίνει η παράσταση Elizabeth. Ενδιαφέρεται για τα τεχνικά θέματα σε αντίθεση με όλους τους υπόλοιπους που ενδιαφέρονται για το καλλιτεχνικό κομμάτι. Είναι λεσβία, πολύ ερωτευμένη με την Ντέπυ, η οποία είναι ηθοποιός, και ήταν ερωτευμένη μαζί της από την πρώτη παράσταση στην οποία συνεργάστηκαν. Η Ντέπυ όμως είναι έγκυος, παντρεμένη αλλά αυτό δεν πτοεί την Ελένη»
Η παράσταση Elizabeth ανεβαίνει κακήν, κακώς και παρά το ότι όλοι όσοι συμμετέχουν διαφωνούν με το κείμενο αποφασίζουν να πάρουν μέρος για τα χρήματα. Ρωτάω την Τριανταφυλλιά αν, ως ηθοποιός, θα δεχόταν να κάνει κάτι παρόμοιο.
«Θα σου απαντήσω με ένα παράδειγμα», μου λέει και χαμογελάει πονηρά. «Μου είχε γίνει πρόταση να συμμετέχω σε ένα σκετσάκι που θα γινόταν στα πλαίσια ενός σόου σε κάποιο κλαμπ. Τα χρήματα ήταν πολύ καλά για την εποχή μας αλλά στο τέλος έφυγα. Στην αρχή τα κείμενα θα τα έγραφε ένας πολύ αξιόλογος άνθρωπος και συμφωνήσαμε να συμμετέχουμε εγώ και ένας άλλος ηθοποιός. Στη συνέχεια όμως ο κειμενογράφος και οι υπεύθυνοι του κλαμπ διαφώνησαν και εκείνος αποχώρησε. Εγώ και ο άλλος ηθοποιός είχαμε ήδη συμφωνήσει. Στην αρχή το σκετσάκι είχε μια σχετική ποιότητα αλλά στη συνέχεια άρχισα να βλέπω κάποια πράγματα που δεν μου άρεσαν. Ήρθε και το νέο κείμενο, το οποίο ήταν χυδαίο, φτηνό, και αποφάσισα να φύγω. Τους είπα ότι δεν θα μπορέσω να συνεχίσω με το παρόν κείμενο και να βρούνε κάποια άλλη. Δεν λέω ότι θα πρέπει να εγκρίνω απόλυτα αυτό που κάνω και ότι δεν με ενδιαφέρουν τα χρήματα, φυσικά και με ενδιαφέρουν. Έχω χρέη όπως όλοι και πρέπει να ζήσω αλλά υπάρχει μεγάλη διαφορά από το να παραβλέπεις κάποια πράγματα και στη συνέχεια να λες ότι δεν ήταν καλό και ότι το έκανα για τα χρήματα, με το να ντρέπεσαι να κάνεις κάτι και να αισθάνεσαι ότι ξεφτιλίζεσαι. Κανένα χρηματικό ποσό δεν μπορεί να εξαγοράσει το γεγονός ότι θα με κάνει μια δουλειά να νοιώθω «μικρή» ως προς τον εαυτό μου»
Πόσο δύσκολο είναι να διατηρήσει ένας ηθοποιός την αξιοπρέπειά του ως προς αυτό που αγαπάει, τι χρειάζεται για να τα καταφέρει;
Κάνει μια μικρή παύση και μου χαμογελάει. «Αξιοπρέπεια» μου απαντάει. «Δεν θέλω να κάνω τον κριτή. Δύσκολα θα πω ότι κάποιος κάνει κάτι που δεν είναι αξιοπρεπές. Ξέρω τι θίγει εμένα. Δεν σημαίνει ότι, ότι θίγει τη δική μου αξιοπρέπεια θα πρέπει να θίγει και του άλλου. Ο κάθε άνθρωπος, θέλω να πιστεύω, ορίζει την αξιοπρέπειά του και γνωρίζει τα όριά του. Όχι τα όρια που βάζουν οι άλλοι αλλά εκείνα που θέτει ο ίδιος για να αισθάνεται καλά με τον εαυτό του. Η αξιοπρέπεια είναι ένας προσωπικός δείκτης. Εγώ ως θεατής θα κρίνω κάτι με βάση το αν μου αρέσει ή όχι, ποτέ όμως το λόγο για τον οποίο ο άλλος αποφάσισε να το κάνει, από τη στιγμή που δεν γνωρίζω τι κρύβεται πίσω από αυτήν την απόφαση»
Δεν είναι όμως θετικό το γεγονός ότι κάποιος ηθοποιός παίζει σε κάτι όχι και τόσο καλό αλλά τουλάχιστον δουλεύει στο χώρο που έχει αποφασίσει να ασχοληθεί επαγγελματικά;
«Εγώ θα προτιμούσα να κάνω μια δουλειά άσχετη με το χώρο, για παράδειγμα σέρβις ή να δουλεύω σε κάποιο μπαρ, όπως και το έχω κάνει, παρά να παίξω σε κάτι που κάνει κακό σε μένα μόνο και μόνο για να πω ότι παίζω. Και πάλι όμως στο λέω από θέση ασφάλειας. Εγώ μένω με τους γονείς μου, μπορεί κάποιος ηθοποιός που είναι μόνος του εδώ και συντηρείται από τα χρήματα που κερδίζει από αυτό που κάνει να μην έχει τη δυνατότητα να είναι τόσο επιλεκτικός»
Μιλάμε για το θέατρο, για το ρεαλισμό επί σκηνής και αναφέρω το έργο Bent του Δημήτρη Καρατζιά (που σκηνοθετεί και το Elizadeth).
«Το προσωπικό μου γούστο έχει να κάνει με τη ρεαλιστική ερμηνεία και θέλω να βαδίζω σε αυτά τα μονοπάτια, του ρεαλισμού, αλλά εκεί έρχεται η ερώτηση του «τι είναι ρεαλισμός» επάνω στη σκηνή. Όλοι κάνουμε στη ζωή μας κάποια λίγο πιο ακραία πράγματα και όταν μιλάμε για ακραίες καταστάσεις δεν μπορείς να πεις με σιγουριά ποια είναι η ρεαλιστική αντιμετώπιση. Τα ουρλιαχτά, τα χτυπήματα, για εμένα δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα ότι βιώνει μια δραματική κατάσταση εκείνη τη στιγμή ο χαρακτήρας που υποδύεται ο ηθοποιός. Δεν θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να είμαι πολύ στεναχωρημένη και να τραβάω τα μαλλιά μου, να χτυπιέμαι. Κάποιοι ίσως το κάνουνε και πρέπει να φανεί και αυτό αλλά δεν πιστεύω ότι στο θέατρο πρέπει να υπάρχει μόνο αυτή η δραματουργικά αντίδραση»
Μιλάμε για την «ευθύνη» του ηθοποιού και για τις δουλειές τις οποίες αναλαμβάνει ή αναγκάζεται να αναλάβει στις μέρες μας ένας ηθοποιός και φτάνουμε στο τηλεοπτικό στερέωμα. Αναφέρεται στο πόσο διαφορετικά μπορεί να ξεκινήσει μια τηλεοπτική δουλειά και ενώ στα λόγια να φαίνεται προσεγμένη, όταν περάσει στην πράξη όλα να αλλάξουν. Ο «πρωταγωνιστής» έχει υπογράψει και έχει την ευθύνη να σηκώσει στις πλάτες του τη σειρά, αν όμως κάποιος εμφανίζεται ως τριταγωνιστής, τότε έχει μεγαλύτερη δυνατότητα στο να πει «εγώ φεύγω» επειδή αυτό που κάνει δεν του αρέσει. «Ο επαγγελματίας, από τη στιγμή που έχει ξεκινήσει κάτι, αν βρίσκεται στο «τιμόνι» του έργου, καλώς ή κακώς αναγκάζεται να παραμείνει εκεί μέχρι το τέλος», μου λέει.
«Παλιότερα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, είχες χρόνο, είχες τη δυνατότητα να δουλέψεις επάνω στο ρόλο. Τώρα έχει γίνει λίγο junk food, παίρνεις το κείμενο μία, δύο μέρες πριν και σου λένε παίξε»
«Βέβαια», συνεχίζει, «το ευρύ κοινό, ο κόσμος που δεν έχει σχέση με το θέατρο, νομίζω ότι πρέπει να «εκπαιδευθεί» σίγα, σιγά. Όχι ότι φταίει ο κόσμος δηλαδή αλλά τον έχουμε μάθει σε φαμφάρες και υπερβολές. Όταν έχει περάσει στη συνείδηση του κοινού ότι ο μοναδικός μεθυσμένος είναι ο Ορέστης Μακρής τότε ο κόσμος συνηθίζει σε αυτό το στερεότυπο. Πιστεύω ακράδαντα ότι είμαστε πλάσματα που μπορούμε να προσαρμοστούμε τόσο εύκολα, ακόμα και η χειρότερη στιγμή της ζωής μας μπορεί να γίνει καθημερινότητα και να μην το έχουμε καταλάβει. Ο θεατής μπορεί να περιμένει ότι, αν ήταν στη θέση του ρόλου, θα χτυπιόταν και θα ούρλιαζε. Στην πραγματικότητα ο οποιοσδήποτε από εμάς αν βρισκόταν σε μια δραματική κατάσταση θα προσαρμοζόταν πολύ πιο εύκολα, δε θα συμπεριφερόταν τόσο ακραία. Δε φταίει –ωστόσο– το ευρύ κοινό, φταίμε εμείς που δεν το έχουμε «εκπαιδεύσει» να μπορεί να δει πίσω από τα παικτικά τεχνάσματα που πλάθουν συγκινήσεις. Ίσως γι' αυτόν το λόγο δέχονται τα θεάματα που δέχονται, τηλεοπτικά και μη»
Επιστρέφω στην παράσταση στην οποία παίζει (ELIZADETH) και στο ρόλο της, την Ελένη Κουρή. Η Ελένη είναι ναι μεν ομοφυλόφιλη αλλά δεν χρησιμοποιείται ως καρικατούρα, όπως συνηθίζεται στις κωμωδίες να σκιαγραφούνται οι γκέι χαρακτήρες στερεοτυπικά, ώστε να βγάζουν επιτηδευμένα γέλιο.
«Ο περισσότερος κόσμος έχει μια εικόνα για τις λεσβίες λανθασμένη, ότι έχουνε χάσει την ταυτότητά τους και φέρονται σαν άντρες, όπως και για τους γκέι ότι είναι θηλυπρεπείς. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Εγώ επέλεξα ένα συγκεκριμένο τύπο. Μπορεί να έρθει κάποια κοπέλα να δει το ρόλο και να πει ότι «δεν είναι έτσι» και να το δεχτώ αλλά εγώ επιλέγω να δείξω έναν συγκεκριμένο τύπο. Έπαιρνα τη γνώμη όλων, άκουγα τι είχαν να μου πουν, τις παρατηρήσεις τους και τις συμβουλές τους. Πήγα και σε γκέι μαγαζιά, παρατηρούσα τι γινόταν γύρω μου, συμπεριφορές, κινήσεις και έβλεπα τι ήταν υπερβολικό στο πως πλησίαζα το ρόλο της Ελένης. Στο νου μου πάντα ήταν να βαδίζω στα μονοπάτια του ρόλου ρεαλιστικά. Η κωμωδία έχει από μόνη της την υπερβολή οπότε ήθελα να κάνω την Ελένη όσο πιο αληθινή γίνεται. Εξάλλου η Ελένη είναι μια φυσιολογική γυναίκα που της αρέσουν οι γυναίκες, δεν έχει κάτι το διαφορετικό ούτε έχει όλα τα στραβά του κόσμου επάνω της. Η διαφορετικότητα του κάθε ρόλου είναι κάτι που πρέπει να το ανακαλύπτει ο θεατής και όχι κάτι που θα του το «πετάξεις» στα μούτρα»
Κλείνουμε τη συνέντευξή μας με αγαπημένους της χαρακτήρες, ρόλους που θα ήθελε να παίξει. Η συζήτησή μας συνεχίζεται αφού κλείσει το μαγνητόφωνο και το απόγευμα έχει αγκαλιάσει την Πλάκα.
«Ένας ενδιαφέρον ρόλος, αν δεν έπαιζα την Ελένη, θα ήταν ο ρόλος που παίζει η Παντελίτσα (Λοΐζου) στην παράσταση. Έχει μια ελαφράδα, είναι διασκεδαστικός. Πιστεύω ότι θα μου ήταν δύσκολο να υποδυθώ ένα ρόλο με τέτοιο «άρωμα» ανεμελιάς. Από αντρικούς ρόλους, το ρόλο του Σαράντου (Γεωγλερή), γιατί έχει τόσες μεταπτώσεις που είναι πολύ ενδιαφέρον για έναν ηθοποιό να «αλλάζει» συνέχεια επάνω στη σκηνή. Αγαπημένος ρόλος, είναι -φυσικά- της Charlize Theron στο Monster. Άλλος ρόλος που θα με ενδιέφερε, είναι ένας χαρακτήρας όπως της ηρωίδας στο Girl with the Dragon Tattoo. Από την άλλη θα ήθελα να παίξω και το κορίτσι με την τσίχλα, το ξανθό μαλλί και τη ψηλοτάκουνη γόβα γιατί θα μου ήταν τρομερά δύσκολο επειδή είναι διαφορετικό από εμένα. Είναι απαιτητικό και παράλληλα απίστευτα ενδιαφέρον να προσεγγίζεις ρόλους που απέχουν από εσένα ως άτομο. Δεν θέλω να μου βάλουνε μια «ταμπέλα» και να λένε «μπορείς να κάνεις μόνο αυτό»
