Πλύτρα Λακωνίας | Τα δικά μου τετραγωνικά παραλίας

Τη συναντάς μερικά χιλιόμετρα μακριά από τη Μονεμβασιά. Πρώτα Ασωπός, μετά Παπαδιάνικα και στο τέλος Πλύτρα. Έτσι την έχω ορίσει στο δικό μου οδικό χάρτη.

Στην εσχατιά του δρόμου, κατά μήκος της θάλασσας, βρίσκεις τα παιδικά μου χρόνια. Εκεί, στο νοτιοανατολικό άκρο της Πελοποννήσου, έχτισα τους δικούς μου πύργους, άπλωσα τα κουβαδάκια μου και τα φτιαράκια μου και χάραξα με χρυσαφένια άμμο σχήματα χωρίς αρχή και τέλος. Έτσι, μου 'γιναν γνώριμα καλοκαιρινά λημέρια γεμάτα φλερτ εφηβικά, βουτιές μέχρι τα μάτια να κοκκινίσουν, ρακέτες και ήλιους, ναι, στον πληθυντικό! Κάθε μέρα κι άλλος ένας, καινούργιος. Αφού και τώρα που σας το γράφω μου 'ρχεται αυτή η αίσθηση της θερινής ελευθεριότητας.

Ψιλή, χρυσή αμμουδιά σα να πέρασε η γη από τριφτήρι το χρυσό της. Όποτε «κατεβαίνω» αναπολώ, αντάμα με όλους εκείνους με τους οποίους μεγαλώσαμε μαζί, ενσταντανέ του παρελθόντος… Αθώες στιγμές που αποτελούν μέχρι και σήμερα κριτήρια καλοκαιρινής ευζωίας.

Η μνήμη μου από κείνα τα μέρη συντίθενται από το μοναδικής αξίας «έλα καμάρι μου να σε φιλήσω» του παππού και της γιαγιάς, τις πρώτες μου ορθοπεταλιές στους δρόμους του χωριού των Παπαδιανίκων, το παιχνίδι στην αλάνα, τις «μυστικές αποστολές» στο ελαιουργείο, τον συνεχή περίπατο στα μονοπάτια με τις μπουκαμβίλιες.

Δε γνώρισα το ανηλεές nightlife εδώ. Ηρεμία, κουβέντα, βόλτες κάθε είδους και πολλά ακόμη σημάδεψαν τα καλοκαίρια μου. Τα τελευταία χρόνια έχω «απατήσει» εκείνη την απόλαυση που έγινε λατρεία. Θέλω, όμως, να πιστεύω πως αυτά τα δυο-τρια τετραγωνικά παραλίας που αρκούσαν για να απλώσω την πραμάτεια μου θα είναι εκεί και θα με περιμένουν όσα χρόνια κι αν περάσουν.